W miarę jak postępowały lata osiemdziesiąte, wielu usiłowało
dowiedzieć się czegoś więcej o tajemniczej grupie z Duesseldorfu,
która zamontowała koła elektronicznemu popowi i syntetycznej
muzyce dance. Grupa, a najbardziej Huetter, poczuli się zafrapowani
potencjalnymi wywiadami, które w rezultacie naraziłyby ich na
ujawnienie. To mogło być spowodowane częściowo faktem, iż grupa
była świadoma chwały, jaką ją otoczono i była niechętna uczynić
cokolwiek aby nie pokrzyżowano ich planów. Zapytania skierowane
do nich spotykały się z enigmatycznym murem ciszy. Ogólnie rzecz
ujmując taka postawa przyczyniła się do podniesienia ich renomy jako
oddalonych od wszystkich geniuszy, ciężko pracujących w narzuconej
samym sobie, wyłączności swojego studia.

Wobec przemożnego sukcesu trasy Computer World i singla będącego
numerem 1 w UK, stało się jasne, że słuchacze i krytycy otrzymali
bardzo niewiele [w sensie twórczości i informacji o Kraftwerk; Jac]
aby porównać ich z nową muzyką elektroniczną, której stali się
inspiracją. Trzy lata przerwy pomiędzy Man Machine a Computer
World były teraz odbierane jako okres przewlekłej bezczynności.
Ta cisza została przerwana krótko w 1983r. kiedy został wydany,
aczkolwiek w niezbyt skoordynowanym stylu, singiel "Tour De France".
Limitowane wersje 12" były dostępne jeszcze przed oficjalnym
wydaniem ale EMI opóźniła jego generalne wydanie w oczekiwaniu
na wieści o nadchodzącym albumie. Ostatecznie zdecydowano o
opublikowaniu tej ścieżki na 7" i 12" singlach i na kasetach.
Tour De France bezpośrednio odzwierciedlał zainteresowanie Huettera
w kolarstwie szosowym. Zdania są podzielone co do źródeł tego
zainteresowania. Schult utrzymuje, że trasa Computer World okazała
się także znaczącym wysiłkiem fizycznym, iż musieli wspólnie usiąść
i przedyskutować sprawę ćwiczeń. Huetter i Schneider byli pod wrażeniem
kondycji Schulta, który kładł się spać jako ostatni a wstawał jako pierwszy.
Schult wyjaśnił im, że wziął się za kolarstwo i przeszedł na odżywianie
wegetariańskie, co w rezultacie podpowiedziało Huetterowi i Schneiderowi
aby uczynić to samo.

Maxime Schmitt widzi tą sprawę inaczej. Twierdzi on, że Huetter
zawsze wykazywał zainteresowanie sportem, chodzeniem na mecze
piłkarskie czy nawet grą w golfa. Wypatrywał czegoś co dałoby mu
możliwość ćwiczenia organizmu ale ani golf ani piłka nożna nie
pasowały do imageu Kraftwerk. W międzyczasie zaczął uprawiać jogging
dla zachowania formy. Schmit pamięta jak towarzyszył Huetterowi
podczas rundy golfa, na swoim rowerze. Kilka tygodni później Huetter
zadzwonił do Schmitta i oznajmił że zabrał się za kolarstwo.

Nie upłynęło dużo czasu jak cała grupa została zachęcona do podjęcia
tego sportu. Wkrótce zaczęli spotykać się w klubie kolarskim w
Duesseldorfie a zespół przyjął nazwę "Radsportgruppe Schneider"
(klub kolarski Schneidera). Kolarstwo wydało się oczywistą, dobrą
drogą odseparowania się od tego całego biznesu, bycia w zespole i
klaustrofobicznej atmosfery w studiu przez cały czas. Maxime Schmitt
wspomina jak Huetter i Schneider popadli w nowe hobby:
"Rower był doskonałym wyjściem aby zaczerpnąć świeżego powietrza.
Zauważyliśmy również, że ten sport ma działanie antystresowe
ponieważ koncentrował nas całkowicie na rowerze. Kiedy jedziesz
rowerem, nie myślisz o nowej płycie, czy o tym jak ją wydać.
Zdaliśmy sobie sprawę, że podczas trzy, cztero godzinej jazdy
rowerem, rozmawialiśmy o takich rzeczach jak - o, masz nowe
hamulce, albo - skąd wziąłeś tą kierownicę ? Masz dobrze ustawione
siodełko ? Albo - a jak chodzą pedały ? Rozmawialiśmy o wszystkim
co było związane z kolarstwem. "W czasie tras kolarskich nosiliśmy
wszyscy takie same stroje jak profesjonaliści. Jak spotykaliśmy ich
na drodze, nie mogli nas zrozumieć. Mówili - to nasza praca, po co
wy się tym zajmujecie ? Musieliśmy szanować tą estetykę."

Uprawianie kolarstwa spowodowało, że grupa nieuchronnie zaczęła
szukać ram koncepcyjnych dla wpasowania tego sportu w image
zespołu. Tak jak mieli ciemne ubrania na scenie i sprzęt, tak ciemne
mieli stroje i sprzęt kolarski. Podczas przejazdów po wioskach, ludzie
słusznie komentowali pojawienie się zastraszającego widoku jakim
była mijająca ich duża grupa ludzi ubranych na czarno. Zespół
przyjął, że czarny kolor oznacza noc, podczas której powstała
większość ich muzyki a także oznacza kolor kawy, którą pili w
nadmiernych ilościach, gdy omawiali sprawy związane z muzyką.
Rower był środkiem transportu, który nie mógł jechać wstecz a
więc konceptualnie wydał się niezwykle słuszny dla zespołu,
którego filozofia była taka sama. W końcu powstała fascynacja
w kategoriach estetycznych pomiędzy wiecznie obracającymi się
kołami w ich rowerach za dnia a obracającymi się szpulami w ich
studyjnych magnetofonach w nocy.

Będąc znudzonym takimi technologicznymi symbolami jak
samochód, radioaktywność i pociągi, Kraftwerk zwraca uwagę na
świadomość pro środowiskową, adoptując rower. To oznaczało,
że musieli przemyśleć swój stosunek do technologii.

"Po nowoczesnym świecie (pociągi, autostrady, radioaktywność itp.)
i elektronicznych maszynach z Computer World, chcemy gloryfikować
ludzkie muskuły, całą fizyczną stronę człowieka." wyjaśniał Ralf
Huetter. "Tour De France zapowiada Kraftwerk nowej ery".
Jak już podchwycili ideę roweru jako integralnej części imageu
Kraftwerk, wkrótce Huetter stawał się napastliwie liryczny w stosunku
do tematu pojawiającego się w ich brzmieniu:
"Rower jest już sam w sobie instrumentem muzycznym. Brzmienia
łańcucha, pedałów, przerzutek, czy na przykład oddech kolarza,
wszystko to włączyliśmy do brzmienia Kraftwerk, wstrzykując
naturalne brzmienia do studyjnych komputerów. Kraftwerk zawsze
był zespołem populistycznym a na ostatnim albumie zniszczyliśmy
mit genialnego muzyka (jakim był Mozart komponujący symfonie
będąc dzieckiem) i pokazaliśmy ludziom jak grać na Casio, jak robić
samemu swoją własną muzykę. Teraz sytuacja się powtarza z rowerem
- jazda na rowerze jest najpopularniejszym sportem, każdy może go uprawiać."

Niektórzy mogą sądzić, że ich zainteresowanie kolarstwem wynika z
kryzysu wieku średniego dotykającego mężczyzn a wielu z nich wpada w
obsesję zdrowego trybu życia. Oczywiście, zainteresowanie Huettera
zbiegło się najwyraźniej z jego postanowieniem skończenia z piciem
alkoholu i przejściem na odżywianie wegetariańskie. Trudno
zignorować także fakt, iż ich zainteresowanie zbiegło się również z
okresem w l. 80ch, kiedy to odrodziło się zainteresowanie zdrowym
trybem życia, szczególnie w Ameryce. Po tym wszystkim, nawet krucho
wyglądający Andy Warchol zaczął chodzić na siłownię.

Oczywiście, promocja jazdy na rowerze wskazała również na rosnące
obawy l. 80, które dotyczyły ochrony środowiska i oszczędności
energii. Przez zwrócenie swojej uwagi na przyjazny środowisku rower,
Huetter uciekł się do krańcowych technologii o napędzie ludzkim.
Rower nadal reprezentuje najbardziej efektywną i tanią formę
transportu, niezależną od jakiejkolwiek formy energii za wyjatkiem
ludzkich kończyn.

W miarę jak zaczęły rosnąć problemy z zanieczyszczeniem środowiska
naturalnego stało się oczywistym, że możliwe długoterminowe
zniszczenie środowiska będzie zarzucane również samochodom. Na
kontynencie europejskim w szczególności, wielu ludzi zaczęło
rozglądać się za alternatywnymy środkami transportu, jako wyjście na
przeciw pojawiającym się problemom nie jako krok w kierunku
regresji. Jazda na rowerze nie była już postrzegana jako dziwaczne
wyścigi kilku twardych fanatyków ale jako rozwiązanie dla
narastających problemów ruchu ulicznego i zanieczyszczenia atmosfery
głównych miast europejskich. Włączenie się Kraftwerk w ten ruch może
być postrzegane jako profetyczne lub przynajmniej jako zmiana
poglądu.

Przez krótki czas, podczas ich pierwszego rowerowego lata grupa
uprawiała ten sport wspólnie jako zespół, wychwalając frazę "Tous a
velo" (Wszyscy na rowery!). Jednakże po początkowym napadzie
entuzjazmu, tylko Huetter pozostał najbardziej zainteresowany tym
sportem. Oczywiście Fluer wydawał się mieć ambiwalentny stosunek do
tej nowej pasji, musząc uczyć się jeździć na rowerze jako pierwszy.
Podobnie Karl Bartos zdawał się tolerować tą pasję dla harmonii w
grupie. Kolarstwo ukształtowało nową codzienną rutynę Huettera
składającą się z kawy, jazdy rowerem, wizyt w studiu a potem, być
może, w nocnych klubach.

Nagłe, artystyczne oddanie się Kraftwerk przyziemnemu tematowi
pedałowania wydało się dziwne dla tych, którzy spodziewali się
dalszej kontynuacji wzrowowanej na obsesyjnie technologicznym
Computer World. Jednak w rzeczywistości rozwój technologii rowerów
wyścigowych był nie mniej technologicznie obsesyjny niż rozwój
komputerów i również posługiwał się techniką komputerową. Złożoność
współczesnego roweru powiązana z jego potencjałem jako środka
transportu, była doskonałym krokiem naprzód od samochodu z
"Autobahn", przez pociąg w "Trans-Europe-Express" i nie była
naprawdę zaskoczeniem zmiany kierunku przez Kratwerk.

Faktycznie grupa była świadoma czynienia pewnego rodzaju
oświadczenia na rzecz środowiska naturalnego, jednak bez
nieodzownego propagowania, czy próbowania przeniesienia pewnego
rodzaju przesłania.
"Niemcy w tamtym czasie były pod silną presją przemysłu ciężkiego."
wyjaśnia Emil Schult. "Przez cały czas powietrze było mocno nasycone
zanieczyszczeniami i dlatego właśnie wolałem jeździć na wakacje do
innych krajów. Jeżeli masz możliwość tworzenia muzyki i jesteś
prominentną osobą, powinieneś wziąć również odpowiedzialność za
przekazywanie przesłań, chyba że skupiasz się wyłącznie na robieniu
rozrywki. Ale jeżeli chcesz uczynić coś co przetrwa dłużej, zawsze
uważaliśmy, że nasza intelektualna praca była dużo bardziej owocna
niż mnóstwo innej muzyki produkowanej w tamtym czasie [to zdanie
jest niespójne ale taka jest wypowiedź; Jac]. To była świadoma
decyzja pozostania na tym poziomie."

Prawdziwie do ich słów, Huetter i Schneider, który również zajął się
kolarstwem, porzucili jazdę zachłannym na paliwo Mercedesem po
pobliskich miejscach, na korzyść mniej paliwożernego, bardziej
przyjaznego środowisku Volkswagena. Maxime Schmitt:
"Wszyscy mieli małe samochody, jako szacunek dla znajdującego się w
kryzysie środowiska naturalnego. To jest ich socjalistyczna strona.
Mieli kultowe Volkswageny Beetle a teraz wrócili do Golfów..."
Muzycznie, całkowita suma ich zainteresowania kolarstwem została
zaprezentowana w ścieżce "Tour De France". Początkowo Huetter i
Schmitt próbowali przekonać grupę do nagrania całego longplaya
bazującego na kolarstwie jako sporcie. Jednakże reszta grupy nie
została przekonana i idea skupiła się na pojedyńczym utworze.
Początkowe frazy utworu były napisane na obrusie w restauracji.
Od tamtej pory zaczęła kształtować się koncepcja utworu z którego
powstały liczne wersje, dwie niemieckie, New York club mix
(w wersji francuskiej i niemieckiej), remix angielski, jak również
wersja instrumentalna nazwana "2 Etape". Club mix akcentował
odgłosy roweru i oddech. Zespół powstrzymywał się od nagrania
angielskiej wersji językowej, ponieważ trudno było przełożyć z
francuskiego bardziej sugestywny, kolarski slang. Fraza jak
"pédaler en grand braquet" brzmiała w języku angielskim raczej
niezgrabnie jako "to pedal in a high gear ratio" [pedałować na
najwyższym biegu; Jac].

Powiązanie tytułu ze sportem sprawiło nieuchronnie, że najlepsza
okazała się tylko francuska wersja i to ona była grana live. Rownież
na drugiej stronie okładki singla zamieszczono francuskie słowa. Dla
niewtajemniczonych, Galibier i Tourmalet mogły wydawać się
nazwiskami kolarskich mistrzów nie zaś nazwami górskich przełęczy w
Alpach i Pirenejach, które Huetter sam pokonał. Tekst kompozycji
kończy się następującymi słowami "le vélo vite réparé, le peloton
regroups, camarades et amitié." (the bicycle quickly repaired, the
peloton regroups, comrades and frendship) [rower szybko naprawiony,
peleton przegrupowuje się, koledzy i przyjaźń; Jac].

W typowym dla Kraftwerk stylu, spędzono mnóstwo czasu nad "Tour De
France", skrupulatnie odtwarzając jazdę rowerem w studiu. Włączono
dźwięki kół rowerowych i pompki do roweru. Huetter nawet biegał na
dół i do góry po studyjnych schodach zanim nagrał wokal, aby dać
wrażenie kogoś komu brakuje tchu podczas jazdy rowerem. W końcu
wokal został nagrany na schodach w studiu tak aby uzyskać właściwe
echo. Możliwym jest, że miał na nich wpływ utwór z 1976r.,
francuskiego muzyka awangardowego Jac Berrocal zatytułowany
"Rock'n'Roll Station", w którym także wykorzystano odgłosy
pedałowania, przerzutek i rowerowych dzwonków. Występująca gościnnie
wokalistka Vince Taylor śpiewała nawet, że "rower Jac'a jest muzyką
dla jej uszu".

Początkowo Schneider, który był odpowiedzialny za charakter tego
kawałka był niezadowolony z "Tour De France". Nie tylko był
zatroskany muzyką ale i włączeniem bardzo popularnego wyścigu
do koncepcji Kraftwerk. Będąc zdystansowany do utworu, był pierwszym,
który proponował zmiany. Bartos miał także zastrzeżenia do miksu.
Huetter będący najbliżej muzyki był często ostatnim w krytyce ale
ostatecznie zgodził się udać się do Nowego Yorku w celu dokonania
miksu ścieżek. To był rodzaj pertraktacji przez które grupa przeszła
i upewnienia się, że dołożono wszelkich starań aby wydać najlepszą
formę, jak Maxime Schmitt wspomina:
"Spędzili wiele wieczorów na dyskusjach. Mogli rozmawiać w powadze
pięć czy sześć godzin. Ralf był bardzo skoncentrowany, podczas gdy
Florian chodził tam i z powrotem jak lew w klatce. Czasem były duże
napięcia i stresy. Wiem, że w grupie takie rozmowy miały miejsce ale
mieli na uwadze bronienie koncepcji Kraftwerk."

W dziwnym zbiegu okoliczności, podczas nagrywania "Tour De France"
Hutter miał poważny w skutkach wypadek podczas jazdy rowerem. W
czasie jazdy po zaporze na Renie, Huetter kolidował z rowerem
kolegi. Nie mając żadnego zabezpieczenia głowy udeżył nią o
asfaltową nawierzchnię. Obrażenia, których doznał były potencjalnym
zagrożeniem dla życia i spowodowały dwudniową śpiączkę. Po
odzyskaniu świadomości, jego pierwszymi słowami zapewne były "gdzie
jest mój rower?".

Chociaż po wypadku całkowicie wyzdrowiał, były widoczne oznaki, że
zainteresowanie Huettera kolarstwem wykroczyło poza ramy hobby.
"Ralf zawsze miał tendencję do posuwania się za daleko w jeździe
rowerem", mówi Maxime Schmitt, "zarówno jeżeli chodzi o dystans jak
i ludzkie możliwości. Niekiedy jeździliśmy po górach 200 km,
zaliczając dwie, trzy przełęcze w Dolomitach. Kiedy ja mówiłem stop,
on jechał dalej pokonując kolejną przełęcz i nie wracał przed
zachodem słońca."

Rezultatem wypadku Huettera było wydanie "Tour De France" w czerwcu
1983r., który osiągnął 22 pozycję na brytyjskiej liście przebojów,
we wrześniu tegoż roku. Jednakże ten sukces nie został powtórzony we
Francji, w której utwór został wypuszczony zbyt późno aby
skapitalizować tegoroczny wyścig Tour De France i sprzedał się w
zaledwie 7500 egzemplarzach. Okładka do singla została zapożyczona
ze starego czechosłowackiego znaczka pocztowego z lat 30. i
przedstawiała czterech członków Kraftwerk jadących na rowerach.
Najwyraźniej musiało dojść do wielu dyskusji w jakiej kolejności
mają zostać przedstawieni poszczególni członkowie w peletonie. W
końcu przyjęto układ jaki jest na scenie, umieszczając w kolejności
Ralfa, Karla, Wolfganga i Floriana.

Wideo towarzyszące tej ścieżce bazowało na starym materiale filmowym
z Tour De France z lat 50. Przedstawia byłych zwycięzców tego
wyścigu jak Fausto Coppi i francuskiego kolarza Louisona Bobet,
oklaskiwanych przez kibiców za zwycięstwo. Wczesne kopie wideo
zawierały również sceny z grupą na ich rowerach. Wolfgang Fluer,
który był najmniej zainteresowany zaadoptowaniem w grupie nowego
sportu, brał w nich udział niemal pod przymusem. Jak wspomina Karl
Bartos: "Wolfgang nienawidził kolarstwa, był zmuszany do wzięcia
udziału w wideo "Tour De France", nienawiwdził tego". Nie trzeba
dodawać, że to wideo odzwierciedlało zdolności Kraftwerk do
przywoływania i zobrazowania nostalgicznych czasów minonej ery.
Dzisiaj nadal jeszcze pokazują podczas występów live fragmenty tego
wideo ale już bez pokazywania ich samych na rowerach.
Po ukazaniu się na rynku, "Tour De France" został wykorzystany w
ścieżce dźwiękowej do filmu Breakdance, ponownie pokazując ich
rosnący wpływ na amerykańska muzykę dance. Ten wpływ był oczywisty
dla Kraftwerk a w pełni zdali sobie z tego sprawę podczas kolejnej
wizyty w Stanach Zjednoczonych, gdy byli nagabywani o autografy
przez czarnoskórych fanów grupy. Po ukazaniu się utworu w filme,
zremiksowana wersja "Tour De France" zajęła 24. miejsce na
brytyjskiej liście przebojów, we wrześniu 1984r.

Uraz Ralfa Huettera spowodowany wypadkiem, nie powstrzymał go
przed rowerową obsesją, rzucił się w wir sortu z odnowioną werwą.
Po krótkim czasie było jasnym, że reszta grupy nie podtrzyma jego
poziomu zainteresowania tym sportem. W rezultacie tworzył zespoły z
innymi członkami swojego klubu kolarskiego, przemierzając trasy
słynnych wyścigów kolarskich jak Paris-Roubaix, wraz z ich
niesławnymi drogami z kocich łbów. Gdy Huetter mówił o kolarstwie,
nacisk kładł na to, iż nie jest to czysto rekreacyjna pasja. Chętnie
zaprzeczał, że udaje się na kolarskie wakacje:
"Nie, nie jest to rodzaj wakacji. To jest relacja człowiek-maszyna.
Jestem ja i ludzka maszyna na rowerze. W ten sam sposób funkconuje
Kraftwerk - człowiek-maszyna. Wakacje są alienacją, konsumpcyjnym
konceptem. Aby się zrelaksować jeździmy na rowerach, to wystarcza.
Wyzwoliliśmy sie od wakacji." Schneider, który również lubi kolarstwo,
aczkolwiek w mniej obsesyjnym stopniu, wychwala zalety:
"Niekiedy jeżdżę sam albo z przyjaciółmi. To jest bardzo dobre dla
regeneracji, jak również jest to dobry trening aby pozostać nadal na
scenie.". Karl Bartos, który nawiasem mówiąc, uprawia codzienne
bieganie ostatecznie był mniej zainteresowany udziałem w kolarstwie,
jako częścią kraftwerkowego stylu życia:
"W tamtym czasie byliśmy bardzo za zdrowym podejściem do życia,
jeżdżąc i biegając. W rzeczywistości najbardziej Ralf i Florian.
Ralf zwariował na tym punkcie, jeżdżąc czasami po 200 km dziennie.
Jak chciałem dotrzymać mu tempa, byłem wykończony. Florian był
bardziej leniwy, lubiał od czasu do czasu kufel piwa."

Huetter nadal miał obsesję na punkcie świata dwóch kółek i raz nawet
zrobił rundę do Paryża tylko po to aby kupić tam pewną szczególną
część do roweru. Na trasach koncertowych było częstą praktyką, że na
100 km przed miejscowością, w której miał odbyć się koncert,
zrzucano go z autobusu i resztę trasy pokonywał sam na rowerze (za
wyjątkiem Angli, gdzie Huetter obawiał się jazdy ze względu na
lewostronny ruch). Podczas turnee The Mix, Schneider brał mały
składany rower ze sobą. W miejscach występów, można go było
zobaczyć jeżdżącego dookoła sceny, podczas sprawdzania dźwięku.

Huetter posiadał około dziesięciu rowerów różnych marek, każdy z
nich albo czarny albo chromowany, śledził także wyścigi w kanałach
telewizji satelitarnych. W bezpośrednich porównaniach do
mechanicznych odpowiedzi jakich udzielał na pytania dotyczące grupy
i jej muzyki, jest to jeden z tematów, który ożywiał go. Partick
Codenys z Front 242:
"Nigdy nie widziałem takiego błysku w jego oczach jak podczas rozmów
o kolarstwie i rowerach. Dla niego rower wynien być zbudowany jak
komputer, dokładnie część po części, z częściami zamiennymi, ramą,
hamulcami, siodełkiem itd. Jest to rzeczywiście świat sam w sobie,
zarówno mechaniczny jak i techniczny."
Żona Codenysa, Catherine McGill, pracująca w sklepie z rowerami,
podziela kolarskie zainteresowania Huettera:
"Spotkałam Ralfa w słynnym klubie Dorian Grey w podziemiach
frankfurckiego lotniska, gdzie w każdy piatek odbywają się wieczorne
spotkania Technoclubu. Oczywiście rozmawialiśmy o kolarstwie a Ralf
powiedział mi, że ma rower słynnej włoskiej marki Campagnolo.
Powiedział mi również, że lubi udawać się również w trasy w miejsca
gdzie mieszkamy [wschodni obszar francuskojęzycznej części Belgii].
Zauważam, że wielu ludzi zainteresowanych kolarstwem i rowerami
interesują się również innymi technicznymi rzeczami, jak fotografia,
czy jak w przypadku Ralfa, muzyka [jac: dla kobiet fotografia i muzyka
to technika  ]. W świecie rowerów postęp techniczny jest szybki,
coraz lżejsze koła albo siodełka. Zupełnie jak postęp w muzyce
elektronicznej z coraz lepszymi maszynami perkusyjnymi."
Kolejnym potwierdzeniem pogrążenia się Huettera w świat rowerów,
było pokazanie się jego i jego rowerów we francuskim miesięczniku
poświęconym tej tematyce, opisującym go jako niemieckiego fanatyka
rowerowego z niewiarygodnym, najnowocześniejszym sprzętem.
Przypuszczalnie ze względu na naciski Ralfa, nigdzie w artykule nie
napisano, że jest on członkiem Kraftwerk.

Niewątpliwie w oczach Huettera, kolarstwo nadal bardzo dobrze wiąże
się z koncepcją Kraftwerk. Uformowało ono bazę do codziennej rutyny
obracającej się wokół powtarzającego się schematu jego zainteresowań
- kawa, kolarstwo, kawa, studio, kawa, disco.

Ostatnio edytowany przez cykoelektryko (2008-01-28 05:37:19)

"Oko za oko"

polecam
'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Ciekawy artykuł,znaleziony na znienawidzonym przez wielu portalu, polecam - choć jest kilka rzeczy do których można by się przyczepić:

Młoda polska scena cz.2

Tym razem mniej o producentach, więcej o klubach i ogólnej sytuacji. Jakiego rodzaju muzyka klubowa króluje w Polsce, a jaka na świecie? Przyzwyczailiśmy się już do tego, że zawsze jesteśmy do tyłu. Nie nadążamy, przejmujemy trendy, które na zachodzie są już przebrzmiałe, pasjonujemy się czymś, co w opinii reszty świata dawno przestało być świeże i pasjonujące. Zaryzykuję stwierdzenie, że w świecie muzyki klubowej, głównie dzięki internetowi, nie musimy już niczego nadganiać.

Jej odbiorcami są przecież ludzie młodzi, którzy nie mają - jak ich rodzice - odruchu włączania telewizora, tylko w każdej wolnej chwili są w sieci. A tutaj wystarczy trochę chęci, i każdy może być na bieżąco ze wszystkim, co się dzieje na świecie. Nie musimy nadganiać, bo dostęp do muzyki i wiedzy na jej temat mamy taki sam, jak inni. Jeśli czegoś nam jeszcze brakuje, to pewnej muzycznej kultury, ale pamiętajmy, że w Polsce muzyka taneczna kojarzy się jednoznacznie ze słowiańskim balowaniem przy wódeczce i „Hej Sokoły”.

Oczywiście wszystko przez komunizm. Gdy w połowie lat osiemdziesiątych cały świat mówił o narodzinach zupełnie nowej, stricte elektronicznej muzyki czyli techno, u nas królowały, z całym szacunkiem, Krzysztof Krawczyk, Krystyna Giżowska i Urszula Sipińska. Dodam od razu, że początki techno nie miały nic wspólnego z bezmyślnym łup-łup, jak widzą to wszyscy z zewnątrz – zwłaszcza ci, którym wygodnie myśleć w ten sposób, bo sami wierzą i zawsze wierzyć już będą, że słuchając Lady Pank czy Dżemu, wypadają ambitniej. Twórcy techno inspirowali się odhumanizowaną muzyką niemieckiego Kraftwerk, a z drugiej strony szalonym funkiem George’a Clintona i jego Funkadelic. Gary Numanem, Devo, a także eksperymentami Tangerine Dream czy Can. Szukali czegoś nowego i ekscytującego i znaleźli to w transowej, elektronicznej muzyce, jakiej z całą pewnością wcześniej nie było.

Techno powstało w Detroit i ,tak jak kilka lat wcześniej punk w Londynie, było zjawiskiem nie o charakterze hedonistycznym, a zaangażowanym społecznie. Było swoistym buntem czarnych mieszkańców Detroit wobec ogólnej beznadziei życia w przemysłowym mieście bez perspektyw - obejrzyjcie koniecznie film High-Tech-Soul. Tak jak Oasis w każdym wywiadzie opowiadają o paskudnych angielskich miastach, z których wszyscy chcą się wyrwać za wszelką cenę, tak panowie z Detroit chcieli ze swojego przygnębiającego miasta fabryki samochodów uciekać, gdzie pieprz rośnie.

Wspominam o tym, ponieważ także i dzisiaj istnieje wyraźny podział  - z jednej strony elektroniczna muzyka taneczna z przesłaniem i ambicjami, a z drugiej niezobowiązujące kawałki przeznaczone do zabawy, dla tych, którzy na co dzień taką muzyką się nie interesują. Omawiając polską scenę klubową koniecznie trzeba to zaznaczyć, bo tak naprawdę mamy dwie sceny, a nawet trzy.


Po pierwsze spore kluby z rezydentami grającymi znane i lubiane, taneczne przeboje z radia, po drugie mniejsze kluby z ambitną muzyką dla wymagających i będących na bieżąco ze światowymi trendami, i wreszcie po trzecie wielkie festiwale, na których bawi się jednorazowo od pięciu do dwudziestu tysięcy ludzi.

O pierwszych nie ma co się rozwodzić, to spadkobiercy tradycji pląsania przy „sialalalala, bum bum bęc”, ewentualnie grające mocne i przebojowe jednocześnie hity electro-house, które od dwóch lat niepodzielnie królują we wszystkich komercyjnych polskich, ale też zagranicznych klubach. Nie odbiegamy tu od reszty – boom na porywające electro a’la DJ Tocadisco trwa w najlepsze również w Holandii, Australii czy Japonii.

Undergroundowe kluby z muzyką taneczną to serce tego świata - to stąd wywodzą się wszystkie nowe nurty, trendy i brzmienia, które wcześniej czy później, w odpowiednio skomercjalizowanej wersji trafiają do szerszej publiczności. Tu bawią się pasjonaci, którzy o granej muzyce wiedzą często więcej, niż DJ, który ją prezentuje. Tu stawia się na jakość, na klimat, na drugie dno. Słuchacze chcą być edukowani, wymagają od DJ-a, by ich zaskakiwał, zbijał z tropu albo urzekał. Dla przypadkowego przechodnia, który zawita do takiego miejsca, wszystko jest zbyt trudne, niezrozumiałe, bo niezależna, elektroniczna muzyka taneczna to często eksperymenty, które dla słuchaczy komercyjnego radia będą nie do zniesienia. I to nie przez jednostajny bit, raczej przez ryzykowne rozwiązania brzmieniowe, atakujące wrażliwe uszy niczym post-rock.

Czy w tej kwestii odstajemy od reszty świata? Muzycznie na pewno nie: tak jak u nich, tak u nas gra się tu szeroko pojęte techno, tech-house, deep-house, czy drum’n’bass. Jeśli odstajemy, to tylko pod względem infrastruktury, kanałów promocji i kapitału. No i mamy troszkę pecha, bo tysiące byłych i potencjalnych klubowiczów wyniosło się z Polski za chlebem, co spowodowało kryzys w branży małych, przytulnych klubów z ciekawą muzyką. W samym Amsterdamie jest więcej ciekawych klubów, niż w całym naszym kraju.

Wielkie festiwale to z kolei wynalazek ostatnich kilku lat. Zapoczątkowany wielkimi sukcesami Sunrise w Kołobrzegu i Mayday w Katowicach, w tej chwili rozrósł się do niebotycznych rozmiarów. Jeszcze kilka lat temu zazdrościliśmy Holendrom i Anglikom (Sensation, Global Gathering), teraz oni zazdroszczą nam – nie dość, że takich wydarzeń mamy w każdym roku na pęczki (średnio więcej niż jeden na miesiąc), to jeszcze przegoniliśmy ich w kwestiach organizacyjnych. Większość topowych DJ-ów podkreśla, że na zachodzie Europy liczą się w tej chwili tylko zyski organizatorów, a co za tym idzie oszczędza się na oprawie wizualnej. U nas promotorzy dbają o każdy szczegół, a każdy duży event w hali czy na świeżym powietrzu, jest jednym, wielkim, multimedialnym spektaklem z feerią świateł, laserów, potężnych telebimów, a nawet pirotechniki.

Jeśli chodzi o muzykę, to króluje tu trance, który przez swoje unoszące, melodyjne, czasem patetyczne i wręcz mszalne motywy, idealnie pasuje do takich okoliczności. Koneserzy marudzą, że trance to przestarzały gatunek, w którym nic się nie zmieniło od 1999 roku (nie licząc electro-trance czy tech-trance), ale to nie zmienia faktu, że w czołówce najpopularniejszych DJ-ów świata wg prestiżowego plebiscytu DJ Magazine, od wielu lat królują Tiesto, Paul van Dyk i obecnie Armin van Buuren, czyli przedstawiciele właśnie tego nurtu. Zagraniczne gwiazdy ściągają na eventy tysiące klubowiczów, same chętnie do nas przyjeżdżają, bo popularność tego typu wydarzeń powoduje, że w Polsce zarabiają dużo więcej niż w Anglii czy Holandii!

Panuje opinia, że Polacy słuchają tylko zagranicznej muzyki, że brakuje im kreatywności. Ta sytuacja się szybko zmienia. W dobie nowoczesnych oprogramowań komputerowych i internetu, każdy może spróbować swoich sił, bez potrzeby – jak to ma miejsce w świecie rocka – inwestowania w drogie gitary, wzmacniacze, mikrofony i kable. Wystarczy trochę talentu i dużo determinacji, której u nas z dnia na dzień jest coraz więcej.

Liczba polskich twórców muzyki elektronicznej rośnie w szybkim tempie, i co najważniejsze – nie tworzą do szuflady. Podpisują kontrakty z zagranicznymi wytwórniami, które wydają ich muzykę, czy to w formie fizycznego nośnika, czy plików mp3 w internecie. Zespół rockowy, żeby mówić o sukcesie, musi sprzedać dużo płyt i wyprzedać koncerty. Dla młodego twórcy muzyki trance, house czy techno, najważniejsze jest, by któryś z liczących się DJ-ów docenił jego pracę i zagrał w swoim secie jego produkcję. Coraz częściej to przytrafia się twórcom znad Wisły. Jeszcze kilka lat temu mogli tylko o tym marzyć.

Cały klubowy świat wie o Polsce i tym, co się tu w tej chwili dzieje. Takiego entuzjazmu zachodni artyści nie widzieli u siebie już od wielu lat. To przekłada się również na zainteresowanie polską muzyką i polskimi producentami. Mamy czym się pochwalić – środowisko muzyki techno doskonale zna Jacka Sienkiewicza, Marcina Czubalę, SLG czy 3 Channels, muzykę house z powodzeniem tworzą  Robert M, WaWa i Karol XVII & MB Valence, a trance Nitrous Oxide, Adam Nickey, P.A.F.F. czy Sonic Division (by wspomnieć tylko tych, którzy wydają u potentatów). To nasze eksportowe towary, jak to zwykle u nas bywa – bardziej znane zagranicą, niż w Polsce.

Dlaczego tak jest? Wrócę tu do „bezmyślnego łup-łup”, o którym było wcześniej. Największym problemem muzyki tanecznej, co wiąże się potem z problemami z promocją, pozyskiwaniem sponsorów i tak dalej, jest fakt, że nie jest traktowana poważnie. Na zachodzie elektronika funkcjonuje już z powodzeniem od prawie trzech dekad, w dobrych muzycznych magazynach pisze się o niej lepiej niż o kolejnych chłopakach z gitarami. Rock’n’roll is dead (oczywiście pomijam tu ambitne zespoły eksperymentujące), wypalił się już dawno temu, ale nie u nas. W Polsce wciąż panuje opinia, że Dżem jest spoko, a techno jest be. Trochę jak w Stanach, gdzie nie rozumie się  w ogóle instrumentalnej muzyki – musi być piosenka z tekstem i koniec.

Najgorsze jest to, o czym dobrze wiecie i sami o tym często mówicie – że do worka z napisem „techno” wrzuca się wszystko, gdzie słychać taneczny bit. Jak wytłumaczyć ewentualnemu sponsorowi (czy koledze ze szkoły albo pracy), że elektroniczna muzyka taneczna jest ciekawa, skoro on zna taneczne bity kojarzy z telewizją Viva czy Radiem Eska? Jak wytłumaczyć mu, że to też kultura, a nie balanga? To jak walenie głową w mur. Trudno się zresztą temu dziwić – we wspomnianych stacjach promuje się taneczne bity połączone z dosłownie discopolowymi melodiami, co tylko utwierdza wszystkich z zewnątrz w przekonaniu, że ta muzyka jest po prostu głupia.

Póki na szersze wody nie wypłyną reprezentanci „dobrej” muzyki tanecznej, ludzie dookoła będą krzywo albo z pobłażaniem patrzeć na całą klubową społeczność, jako na niewyedukowanych muzycznie młokosów, którzy lubią się nachlać czy naćpać do niewymagającego myślenia bitu. Ich nie interesują dobre linie basowe, ciekawe aranżacje czy klimat elektronicznych produkcji. Oni przecież nic nie słyszą poza bitem, który jest z założenia zły. Jak długo jeszcze poczekamy, aż zmieni się to podejście? Trudno powiedzieć, jednak bez unormowania naszej sceny (legalne płacenie didżejom, legalnie działające kluby, odpowiednio promujące swoje imprezy, rozsądne budowanie społeczności wokół muzycznych zjawisk), jeszcze długo będziemy mieli do czynienia z „wolną amerykanką”.

Polak to taki typ, który nie lubi inwestować, nie lubi czekać na efekty swojej pracy, musi je mieć od razu – to jeden z powodów, dla których trudno mówić o systematycznym poprawianiu się sytuacji. Tylko nieliczni właściciele klubów potrafią spojrzeć perspektywicznie – ci przeważnie wygrywają. Podobnie zresztą jest z młodymi producentami. Najczęściej nie chce im się czekać, aż ich oryginalną muzykę ktoś po kilku latach ciężkiej pracy wreszcie zauważy – najłatwiej stworzyć coś w popularnym już gatunku i liczyć na łatwy zysk.

I jeszcze jedna kwestia – nie od dziś wiadomo, że prawdziwy sukces gwarantuje znalezienie złotego środka między czymś chwytliwym, a ciekawym. U nas brakuje tego pomostu. Brakuje miejsc, gdzie klubowicze mogliby się muzycznie dokształcić – pobawić z uśmiechem na ustach przy nietypowej (ale bez przesady) muzyce. W dużych „klubach z rezydentami” grane jest do znudzenia kilka topowych hitów, z kolei w „dobrych klubach” grana jest muzyka dla kogoś z zewnątrz kompletnie niezrozumiała. To zamiast zachęcać do wkręcenia się w klimat, odstrasza.

Fan minimalu nigdy nie będzie dobrze bawił się na trancowym evencie, a fan trance czy house z minimalowego klubu wyjdzie po kilku minutach myśląc, że dj-owi zacięła się płyta…  (Oczywiście są wyjątki). Prawie wszyscy dj-e na świecie w wywiadach mówią o ukłonach w kierunku publiczności, o próbach ich zrozumienia, pewnego wypośrodkowania. U nas chyba jak dotąd tego brakuje, co powoduje, że potencjalni klubowicze zostają w domach. Bez nich jednak to się nie uda – bez nich scena nie będzie się rozwijać, nie będzie rosła w siłę. Nie czekajmy więc, aż Viva czy Eska zaczną grać ambitnie, bo to się nigdy nie stanie. Lepiej spróbować innymi kanałami dotrzeć do publiczności z „dobrą” muzyką klubową. Ogólna sytuacja zmieni się na lepsze, kiedy wreszcie uda się poprawić jej reputację. Wtedy na klubowe imprezy zaczną przychodzić miłośnicy innych gatunków muzycznych, którzy po dziś dzień myślą, że tu nic ciekawego nie ma. A to przecież nieprawda!

(Tekst: Marcin Żyski, redaktor naczelny DJ Magazine Polska)

otm :

Wielkie festiwale to z kolei wynalazek ostatnich kilku lat. Zapoczątkowany wielkimi sukcesami Sunrise w Kołobrzegu i Mayday w Katowicach, w tej chwili rozrósł się do niebotycznych rozmiarów. Jeszcze kilka lat temu zazdrościliśmy Holendrom i Anglikom (Sensation, Global Gathering), teraz oni zazdroszczą nam nie dość, że takich wydarzeń mamy w każdym roku na pęczki (średnio więcej niż jeden na miesiąc), to jeszcze przegoniliśmy ich w kwestiach organizacyjnych.

bo sie poleje ja pierdole

ALIen7 :

cykoelektryko :

otm :

Wielkie festiwale to z kolei wynalazek ostatnich kilku lat. Zapoczątkowany wielkimi sukcesami Sunrise w Kołobrzegu i Mayday w Katowicach, w tej chwili rozrósł się do niebotycznych rozmiarów. Jeszcze kilka lat temu zazdrościliśmy Holendrom i Anglikom (Sensation, Global Gathering), teraz oni zazdroszczą nam nie dość, że takich wydarzeń mamy w każdym roku na pęczki (średnio więcej niż jeden na miesiąc), to jeszcze przegoniliśmy ich w kwestiach organizacyjnych.

bo sie poleje ja pierdole

ciekawe czemu tak napisał...choć jeśli chodzi o efekty świetlne na eventach to spotkałem się z historią że szkoci przecierali oczy ze zdumienia jak zobaczyli filmik z md pl 2007 gdy kolega na emigracji im pokazywał...no ale to była szkocka wieś a autor wybitnie przypierdolił z grubej rury

dziś serwują Sienkiewicza (jeszcze nie doczytałem, opinia potem):

Jacek Sienkiewicz - wywiad dla FTB.pl

Nie wszyscy znają dobrze twórczość Jacka Sienkiewicza, ale zapewne wszyscy o nim słyszeli. Na polskiej scenie techno działa już od ponad 10 lat, zagrał na wszystkich ważnych festiwalach i we wszystkich ważnych klubach w Polsce i za granicą. W czerwcu pojawił się w Poznaniu na Global Gathering, a już w najbliższą sobotę zagra na Nature One Polska.

Jacek Sienkiewicz jako jedyny z Polaków załapał się do wytwórni Cocoon Svena Vatha – od wielu lat jednej z najważniejszych wytwórnii wydających muzykę elektroniczną. Już w 2002 roku wydał dla Coccona pełnometrażowy album „Techne”, dwa lata później ukazał się kolejny krążek „Displaced”. Jeszcze przed końcem tego roku na rynku pojawi się trzeci album Jacka. W międzyczasie światło dzienne ujrzą wydawnictwa jego własnego labela Recognition, który działa już od 2000 roku. Właśnie od tego tematu rozpoczęliśmy rozmowę z Jackiem Sienkiewiczem.



Twoja wytwórnia nazywa się Recognition – z ang. rozpoznanie. Dlaczego tak?
- Dobre pytanie. To wszystko powstało bardzo dawno temu, a dokładnie 10 lat temu. Na początku było „Pattern Recognition” ale po kilku miesiącach zostało samo „Recogition”. Ogólnie chodzi o rozpoznanie muzyki, samego siebie, stylu życia, drogi, którą chcemy obrać. Najczęściej zostawiam dowolnośc w interpretacji słowa „rozpoznanie”, każdy może znaleźć w tym swoja przygodę.

Jak sam mówisz Recognition nie ma być typową klubową wytwórnią, jakiego pokroju muzyka ma szanse na wydanie w Recognition?
- Nie jest to typowa klubowa muzyka, ale jednak przeznaczona dla fanów klubowych brzmień. Mogę wręcz powiedzieć, że jest to muzyka uniwersalna - każdy może w niej znaleźć coś dla siebie.

Z kim chciałbyś nawiązać współpracę w przyszłości lub kto w 2008 roku zrobił na tobie duże wrażenie?
- Jeśli chcę z kimś nawiązać współpracę, to ją nawiązuję. Pracuje nad nowym albumem, który ukaże się w wytwórni Cocoon Svena Vatha około października. Jest paru artystów, których bardzo szanuję i powoli nawiązuję z nimi współpracę. Nie chciałbym podpierać się w mojej twórczości znanymi nazwiskami, wolę dać szansę nowym obiecującym producentom lub moim utalentowanym znajomym.

Czy doczekamy się kiedyś projektu Jacek Sienkiewicz & ktoś tam?
- Głównie robię muzykę sam, ale czasami proszę o pomoc moich wieloletnich znajomych.

Dużo się teraz dzieje na scenie techno/minimal, kiedy zaczynałeś, ten gatunek nie był aż tak popularny, co lub kto cię tak urzekł?
- Słowo minimal kojarzy się teraz głównie z M_nusem i Richiem Hawtinem, w którym jak dla mnie promocja przerosła treść. Chociaż dzięki niemu więcej osób teraz słucha minimalu. Ale mam duży szacunek do labelu z tej samej stajni czyli Plus8, który nigdy mnie nie rozczarował. Na początku grałem dużo Plastikmana, a dokładnie jego dwa pierwsze albumy, grałem też Orbitala – to oczywiście nie są stricte minimalowe rzeczy, ale na pewno nawiązywały do pierwszych minimalowych dźwięków.

Techno przez ostatnie kilka lat bardzo się zmieniło, na gorsze czy na lepsze?
- Na pewno się zmienia na lepsze, dzięki temu, że stało się popularniejsze, bardziej się rozwija. Jedynym problemem jest komercjalizacja, wielu artystów patrzy pod kątem tego co się sprzeda, a nie pod kątem robienia swojej oryginalnej muzyki. Na pewno ci prawdziwi przetrwają.






















Derrick May powiedział w wywiadzie dla DJ Magazine Polska,  że ludzie źle postrzegają techno, mylą je z hard-techno, tymczasem w rzeczywistości techno to muzyka romantyczna
- Na większych imprezach jest większe ciśnienie na mocniejsze klimaty. Przyporządkowuje muzykę, która gram, do miejsca, w którym jestem, na pewno Derrick May też tak robi. W mojej muzyce jest dużo melancholii i romantyzmu, ale zawsze staram się skomponować to ze zdrowym bitem.

Czy uważasz, że łatwość sprzedaży muzyki zaniża jej poziom?
- Wydaje mi się, że nie, jak dla mnie chodzi tu o słuchacza, który przez nadmiar muzyki elektronicznej, która zalewa rynek, ma trudności z jej odnalezieniem. Zawsze uważałem ,że nie należy słuchać tego, co mamy podane na tacy, trzeba doszukiwać się rzeczy wartych uwagi.

Moim zdaniem klubowa scena w Polsce ostatnio strasznie ruszyła do przodu, polscy transowcy wydają dla najlepszych labeli na świecie, scena techno ma też coraz więcej do powiedzenia, house też miał, a może nadal ma swoje 5 minut. Co o tym sądzisz?
- Jesteśmy w Europie, nasza scena muzyczna nabiera znaczenia, przyszły takie czasy, że rozwijamy się tak jak inne kraje, a może nawet szybciej. Nie śledzę wszystkich polskich producentów, którzy wydaja dla światowych wytwórni, ale ten fakt wcale mnie nie dziwi, a w zasadzie to bardzo mnie cieszy, że tak właśnie jest.

Czy rozgraniczasz muzykę, którą tworzysz dla swojego labela i tą, którą wysyłasz do Cocoona?
- Myślę o tym, ale jakoś specjalnie się tym nie przejmuję. Raczej podejmuję takiej decyzje spontanicznie. Mam dużo produkcji, z którymi nie wiem co zrobić, ale może kiedyś znajdę czas i coś wymyślę.


Czym się zajmujesz w wolnych chwilach, wyłączając wszystko co jest związane z muzyką? Masz inne pasje?
- W tej chwili muzyka jest moją największą pasją i nie mam czasu na nic innego. Mam nowe studio, dużo pracy z Recognition i w zasadzie nie myślę o innych sprawach. Pewnie po wakacjach znajdę trochę czasu na inne rzeczy.

Twoja ulubiona impreza, w którym miejscu na Ziemi naprawdę tracisz głowę?
- Z ostatnich lat najbardziej zachowały mi się w pamięci szalone after party w Ameryce południowej. Lubię małe imprezy takie jak tam i na pewno pod koniec roku tam wrócę.

Dużo podróżujesz, poznajesz wielu nowych ludzi, nowe miejsca - co cię w tym wszystkim denerwuje? Możesz sobie teraz ponarzekać…
- Z natury jestem człowiekiem, który szuka w życiu samych pozytywnych rzeczy dlatego staram się nie zajmować przykrymi sprawami. Nie myślę o tym.

(Rozmawiał Mikołaj Mikita, DJ Magazine Polska, FTB.pl)

otm :

Poparzenia laserem na festiwalu techno w Rosji

Ponad 30 młodych ludzi doznało uszkodzeń wzroku i grozi im kalectwo po tym, jak uczestniczyli w rosyjskim festiwalu muzyki techno, którego atrakcją miały być pokazy laserowe - informuje rosyjski dziennik "Kommiersant".

Festiwal "Akwamarin", z udziałem ok. tysiąca fanów techno, odbył się w nocy z 5 na 6 lipca niedaleko miasta Kirżacz w obwodzie włodzimierskim, ok. 200 km na wschód od Moskwy. Do moskiewskich szpitali trafiło od 7 lipca ponad 30 młodych ludzi, w wieku od 16 do 30 lat, którym postawiono jednakową diagnozę, oparzenie siatkówki - pisze dziennik.


Według jednego z lekarzy uszkodzenia wzroku w niektórych przypadkach sięgają 80% i raczej nie uda się już go przywrócić.


Jeden z uczestników festiwalu powiedział "Kommiersantowi", że zwykle na takich imprezach wiązka laserowa jest kierowana w niebo, ale tym razem z powodu deszczu organizatorzy rozpięli nad tańczącymi prowizoryczne zadaszenie. Inny z fanów techno, także pacjent stołecznego szpitala, wspominał, że pojawiły się u niego takie dolegliwości, jak gdyby długo patrzył na słońce.

Według źródła, związanego z organizatorami festiwalu, firma odpowiedzialna za pokaz laserów ma wszelkie certyfikaty bezpieczeństwa.

'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

o ja konkret straszny

kurwa no nie dam rady przeczytac tego skurwysyństwa całego ... dla mnie to dwie najwieksze pizdy ,jeszcze kiedys im dopierdole :F

liebing1945 :

winetu :

Ich idolami są Sander Van Doorn, Marco V, John Dahlback i Chris Liebing.

taa faktycznie da sie wyczuc w ich piesniach tę inspiracje :F

kaciun :

liebing1945 :

winetu :

Ich idolami są Sander Van Doorn, Marco V, John Dahlback i Chris Liebing.

taa faktycznie da sie wyczuc w ich piesniach tę inspiracje :F

ja tam ją od razu zauważyłem, na jakimś przypadkowo niechcąco zobaczonym teledysku któraś z tych kurew miała na sobie koszulkę z logo mayday

Kaciun twoja sygnatura doskonale ich określa, inspiracji z liebinga dużo wzieli

"Nie mogę znieść tego tandetnego ,tranc'owego gówna - wszystko jest do bólu do przewidzenia, wszystkie breaki, perkusje i te głupie słowa o ekstazie i miłości. To wszystko jest robione, żeby ogłupić dużą liczbę naiwnych ludzi, którzy się za dobrze nie znają, i oczywiście dla pieniędzy..."
        Chris Liebing

Ostatnio edytowany przez otm (2008-07-21 17:42:25)

astaBahn :

winetu :

Kalwi&Remi: Chcielibyśmy zagrać na Ibizie

a my chcielibyśmy, żeby już nie grali

na Nature One o/

Ostatnio edytowany przez lol (2008-07-21 17:48:07)

tak, moja sygna rządzi tręs to gówno <ave>

Ostatnio edytowany przez kaciun (2008-07-21 17:55:06)

otm jest debilem