Gadka Szmatka / [info] Artykuły i Wywiady

Wojtek · 2006-04-15 19:18:14

apollo 440

formacja ta ma na koncie kilka sporych przebojów, muzyka a440 bowiem to nie tylko ambitne/ambientowe klimaty, to również [a może przede wszystkim] zgrabne, komercyjne kawałki taneczne, dzięki którym o noko i braciach gray zaczęło być głośno już ładnych parę lat temu. wielu na pewno pamięta i kojarzy kawałek "ain't talkin' bout dub" z wsamplowanym motywem piosenki zespołu van halen. mix ten, może niesłusznie, dla większości pozostaje prawdziwą wizytówką tego, co robi a440.

wszystko zaczęło się na początku lat dziewięćdziesiątych, w liverpoolu, gdzie powstał zespół. pierwszye single, "lolita" i "destiny", pojawiły się w roku następnym. ich niezłe przyjęcie dało trójce młodych muzyków możliwość remiksowania kawałków u2, deep forest czy scritti politti. cóż, każdy musi zaczynać od remiksów, wkrótce jednak panowie z a440 zaczęli pracować nad własnym materiałem. efekty przyszły dość szybko - kontrakt z sony music, epka "rumble" i recenzja w magazynie mixmag - "kupujcie albo umierajcie ze wstydu". do kolejnego singla, wydanego w 1994 roku "astral america" został nagrany teledysk, a sam kawałek dotarł do pierwszego miejsca brytyjskiej listy top 40. wkrótce ukazał się kolejny singiel, "liquid cool", na którym poraz pierwszy znalazły się remiksy dzieła a440 przygotowane przez innych artystów [m.inn. fsol i jah wobble]. potem przyszedł czas na jeszcze jeden klubowy hicior zespołu, "don't fear the reaper", i w roku 1995 ukazała się wreszcie pierwsza długogrająca płyta a440. jej tytuł - "millennium fever", jej przyjęcie - niezłe, choć bez większych rewelacji. w tym czasie zespół tworzy swoje "alter-ego" - stealh sonic orchestra, w ramach którego przygotowuje kilka ambientowo-przestrzennych remiksów. panowie pracują również nad zupełnie nowym materiałem. ukazał się on w marcu 1997 roku, nosił nazwę "electro glide in blue", a poprzedzony był przebojowymi singlami - "krupa" i wspomnianym na początku "ain't talkin' bout dub", dzięki któremu "wykorzystany" van halen zarobił niespodziewanie sporo pieniędzy. krążek okrzyknięty został objawieniem. "płyta tygodnia" wg the independent, "klasyka" wg the observer, cztery gwiazdki magazynu Q, słowem - wielki sukces, którego grupa nie jest w stanie, jak dotej pory, powtórzyć. niezwykła różnorodność poszczególnych kawałków i paradoksalne poczucie genialnej spójności całego albumu - chyba w tych elementach tkwi siła tego "elektroszybowania w błękicie". "chcieliśmy stworzyć album, który odzwierciedliłby w pewien sposób nasze upodobania do tworzenia muzyki. Wszystkie te eksperymenty mogły skończyć się komercyjnym sukcesem, ale to nie było dla nas istotne. koniec końców, electro glide in blue nie jest albumem tanecznym". - mówił howard gray. grupa zaczęła intensywnie koncertować, trasa promująca album objęła w sumie kilkanaście krajów [również polskę, w 1998 roku], sam bono zaprosił a440 na wspólny koncert z u2 w izraelu, grupa grała również podczas specjalnych ceremonii kończących mistrzostwa świata w piłce nożnej we francji, po czym pod koniec roku 1998 rozpoczęła prace nad swoim kolejnym albumem.

niecierpliwie oczekiwany, wydany w 1999 roku nosił tytuł "gettin' high on your own supply" i okazał się małym rozczarowaniem - mający być kontynuacją pomysłów z "electro glide in blue" nie wywołał aplauzu ani wśród krytyków, ani wśród słuchaczy. tym razem zespół postawił na rytm i taniec, choć tylko promujący album kawałek "stop the rock" zdobył satysfakcjonujący muzyków rozgłos."raczej długo omawialiśmy to jak powinien wyglądać tytuł nowego albumu. "electro glide in blue" był jak droga, która wije się serpentynami w górę. uznaliśmy, że pierwsza część nowego albumu powinna naprawdę rock'ować. więc wypchaliśmy te piosenki mocną perkusją i daliśmy czadu. mogliśmy osiągnąć to w zupełnie inny sposób, ale zrobiliśmy właśnie tak" - mówili muzycy. po odbyciu trasy promocyjnej [w polsce na wystepie a440 bawiło się ponad 30 tysięcy fanów], zespół poświęcił się tworzeniu remiksów, prace nad kolejnym albumem rozpoczynając w roku 2001. ukazał się on w czerwcu 2003, nosząc tytuł "dude descending a staircase". strona mu poświęcona [również oficjalny serwis zespołu] -' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w, świetna polska strona' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Djemba · 2006-09-23 11:04:50

Po co człowiekowi muzyka?

Gdy nucimy sobie, albo wystukujemy rytm usłyszanej niedawno piosenki, większość z nas nie zastanawia się, dlaczego akurat ten utwór tak łatwo wpadł nam w ucho i wszędzie nam towarzyszy. Po prostu dobrze brzmi – myślimy sobie, podobnie jak nasza ulubiona potrawa po prostu dobrze smakuje.

Jednak rosnąca liczba neurologów i psychologów zaczyna dokładniej przyglądać się temu zjawisku. Na przykład naukowcy w Instytucie Neurologicznym w Montrealu przeskanowali mózgi muzyków i stwierdzili, że „dreszczyk”, jaki ci odczuwają, słysząc poruszające ich fragmenty muzyki, wynika z uaktywniania się tych samych części mózgu, jak podczas stymulacji spowodowanej jedzeniem czy seksem.

Ponieważ oczywistym wydaje się, że w jakiś sposób jesteśmy „zaprogramowani” na muzykę, niektórzy naukowcy postawili sobie kolejne pytanie - jak do tego doszło? W książce „This is Your Brain on Music” Daniel Levitin, neurolog z McGill University, wyjaśnia, że „pytanie o podstawę, tę powszechną ludzką umiejętność, to pośrednio pytanie o ewolucję”.

Fakt, że muzyka jest zjawiskiem powszechnym wśród różnych kultur i towarzyszy człowiekowi od bardzo dawna – archeologowie odnaleźli instrumenty muzyczne sprzed 34 tysięcy lat p.n.e. i niektórzy z nich wierzą, że resztki wydrążonej kości sprzed 50 tysięcy lat, znalezione w siedlisku neandertalczyka, to pierwotny flet – sugeruje, że to rzeczywiście może być wrodzona ludzka przypadłość. Niejasny jest tylko cel, czemu ona miałaby służyć.

Ewolucyjne korzyści wynikające z naszego upodobania do jedzenia (odżywianie) i seksu (prokreacja) dają się bardzo łatwo wyjaśnić. Z muzyką sprawa jest jednak dużo bardziej skomplikowana. Pytanie o sens muzyki stało się jedną z wielkich niewiadomych na polu psychologii ewolucyjnej – kontrowersyjnej dyscypliny, zajmującej się ustaleniem pochodzenia różnych aspektów zachowania współczesnego człowieka, od wychowywania dzieci po religię.

Niektórzy psychologowie ewolucyjni sugerują, że muzyka wzięła swe początki ze sposobu, w jaki samce zwracały na siebie uwagę samiczek i próbowały robić na nich wrażenie. Inni widzą jej korzenie w relacji między matką a dzieckiem. Trzecia hipoteza brzmi tak: muzyka jest społecznym spoiwem, które pozwalało tworzyć wspólną tożsamość u wczesnych społeczności ludzkich.

Niewielu czołowych psychologów głosi, że w muzyce nie tkwi zupełnie żaden cel adaptacyjny, a po prostu udaje jej się – jak pisze harwardzki psycholog Steven Pinker – „łaskotać czułe miejsca” w obszarach mózgu, które wyewoluowały do innych celów.

W książce z 1997 roku, „How The Mind Works”, Pinker ochrzcił muzykę mianem „słuchowego serniczka”. Od tego czasu określenie to stanowi wyzwanie dla muzykologów, psychologów i neurologów, którzy są odmiennego zdania.

Pierwszym myślicielem, który spróbował znaleźć miejsce dla muzyki w porządku Darwina, był sam Karol Darwin. W swojej książce z 1871 roku „The Descent of Man” twierdził, że „muzyczne nuty i rytm były na początku rozwijane przez przodków rodzaju ludzkiego po to, by oczarować płeć przeciwną”. Za przykład służył mu śpiew ptaków. U wielu gatunków ptaków osobniki męskie świergolą po to, by zrobić wrażenie na samiczkach. Zależnie od gatunku samiczki ulegają tym samcom, którzy charakteryzują się szerokim repertuarem albo najbardziej złożonymi i niepowtarzalnymi melodiami.

Największym obrońcą tego modelu jest dziś Geoffrey Miller, psycholog ewolucyjny z University of New Mexico. Twierdzi on, że w dawnych społecznościach śpiew i taniec mogły działać w sposób, w jaki czyni się to jeszcze dziś w rdzennych kulturach amerykańskich – jako substytut polowań i wojen. Umiejętność tworzenia pomysłowych melodii i rytmów miałaby być wiązana z inteligencją i kreatywnością, a długie, żmudne tańce są dowodem czyjejś wytrzymałości – a to rodzaj cech, które wybredna samiczka chciałaby widzieć u swojego potomstwa.

Nawet dziś Miller twierdzi, że w muzyce pozostało jeszcze nieco jej prokreacyjnych korzeni. Patrząc na 6 tysięcy najnowszych płyt z jazzem, rokiem i muzyką klasyczną, Miller wylicza, że 90 procent z nich zostało stworzonych przez mężczyzn, i że większość ich dzieł powstała, gdy mieli 30 lat, co jest – jak podkreśla – również wiekiem największej aktywności seksualnej.

Miller wskazuje tu zwłaszcza na przykład Jimiego Hendrixa. Pisze, że mimo iż muzyk zmarł w wieku 27 lat, miał wiele „romansów z setkami fanek, utrzymywał jednocześnie długoterminowe relacje z co najmniej dwiema kobietami i został ojcem co najmniej trójki dzieci w USA, Niemczech i Szwecji. Gdyby żył w warunkach sprzed czasów kontroli narodzeń, pewnie byłby ojcem o wiele większej liczby dzieci”. Według Millera, swoje seksualne powodzenie Hendrix zawdzięczał raczej muzycznemu statusowi niż sławie i charyzmie.

Daniel Levitin dostrzega pewne atuty w modelu seksualnej selekcji, ostrzega jednak przed szukaniem dowodów na tę teorię we współczesnej muzyce. Ważne jest, by pamiętać, że „nie chodzi o kogoś chodzącego ulicą i słuchającego muzyki z iPoda, ani o kogoś słuchającego w filharmonii koncertu Mahlera”. Otoczenie, w którym muzyka ewoluuje, jest o wiele bardziej złożone. Nawet dziś zachodnie wyobrażenie koncertów, które oddziela wykonawcę od słuchaczy oraz muzykę od ruchu, jest anomalią. W wielu językach świata, jak podkreśla Levitin, „jest tylko jedno słowo na określenie muzyki i tańca”.

Inni są jednak bardziej sceptyczni. David Huron, muzykolog z Ohio State University, twierdzi, że model Darwina sugerowałby istnienie różnic w uzdolnieniach muzycznych w zależności od płci. Zwykle bowiem – argumentuje - seksualna selekcja prowadzi do „dymorfizmu”, różnicy w cechach między samcem a samicą. – Tylko paw, a nie pawica, ma piękny, barwny ogon – zwraca uwagę Huron.

- Nie jest wcale oczywiste, czy mężczyźni mają większe zdolności od kobiet w oczarowywaniu kogoś serenadą spod balkonu – dodaje. Zgadza się z nim Steven Mithen, archeolog z England's Reading University. W swojej książce “The Singing Neanderthals” (Śpiewający neandertalczycy) pisze, że męska dominacja, którą Miller widzi w nowoczesnym przemyśle nagraniowym, jest słabym dowodem na różnicę we wrodzonych zdolnościach. Równie dobrze można by to wyjaśnić seksizmem.

Faktycznie, jeśli prawidłowe byłoby to drugie wyjaśnienie, to kobiety były pierwotnymi twórcami muzyki. Jedną z najpowszechniejszych form muzycznych jest przecież kołysanka.

– Wszędzie na świecie matki uspokajają swoje dzieci, używając do tego głosu – mówi Sandra Trehub, psycholog z University of Toronto. – Nie ma kultury, w której nie byłoby tego.

Trehub przeprowadziła badania, które pokazują, że matki - zwracając się do swoich dzieci - niemal automatycznie zaczynają używać bardziej melodyjnego tonu, najbardziej wtedy, gdy nie mogą dotknąć dziecka. To zaprowadziło kilku badaczy, łącznie z Trehub, do rozważań, czy muzyka nie podległa przypadkiem ewolucji od czasów używania jej jako narzędzia do uspokajania dzieci w społecznościach łowiecko-zbierackich. Inaczej niż u innych naczelnych, ludzkie potomstwo nie może po prostu trzymać się pleców matki. Dlatego śpiewanie mogło być sposobem utrzymywania kontaktu matki z dziećmi, kiedy ta musiała zająć się innymi obowiązkami.

Najpopularniejszym wyjaśnieniem jest jednak to, że muzyka pojawiła się wśród ludzi jako sposób na tworzenie poczucia wspólnoty. Mogłoby to między innymi wyjaśniać, dlaczego muzyka – czy to śpiewanie hymnów, czy po prostu urodzinowego „Sto lat” – tak często jest obecna w społeczeństwie. Wzorem nie byłaby więc ani pieśń miłosna, ani kołysanka, ale właśnie hymn. (...)

Istnieją intrygujące wyniki badań, łączące muzykę z funkcją społeczną. Na przykład Daniel Levitin wylicza różnice między dwiema chorobami umysłowymi: syndromem Williamsa oraz autyzmem. Ludzie z pierwszą z tych chorób są opóźnieni umysłowo, ale jednocześnie „wysoce społecznie, werbalnie i muzycznie usposobieni”. Natomiast autyzm, który równie często oznacza mentalne ograniczenia, wiąże się z mniejszymi zdolnościami społecznymi i muzycznymi.

Jednak zdaniem Stevena Pinkera, żadne z tych wyjaśnień nie przekonują o teorii ewolucyjnej celowości muzyki. Pinker nie boi się dostrzec ewolucyjnych cech we współczesnym człowieku – w książce „How the Mind Works” (Jak działa umysł) poświęcił cały rozdział dowodzeniu adaptacyjnego charakteru emocji – ale jeśli chodzi o muzykę, upiera się nadal przy „słuchowym serniczku”.

- To zupełnie fałszywe wyjaśnienia, ponieważ zakładają to, co powinny udowadniać – że słuchanie wspólnie wydobywanych dźwięków spaja ludzi albo że muzyka łagodzi napięcia – mówi. - Ale wciąż brakuje wyjaśnienie, dlaczego tak się dzieje.

Muzyka może być czymś wrodzonym, ale równie dobrze może znaczyć, że w drodze ewolucji stała się produktem ubocznym języka, który Pinker postrzega jako faktyczną cechę przystosowawczą.

Nie tylko on jest sceptycznie nastawiony. W kwietniu tego roku przeprowadzono doświadczenie, kierowane przez Levitina, które miało na celu porównanie fizjologicznych reakcji wykonawców i słuchaczy. Podczas koncertu Boston Symphony Orchestra, dyrygowanej przez Keitha Lockharta, kilku muzyków oraz część słuchaczy podłączono do monitorów, które śledziły pracę ich serc, napięcie mięśni, oddech oraz inne emocjonalne reakcje ciała.

I choć Lockhart cieszył się z tego, że mógł być świnką doświadczalną Levitina, mówi, że zupełnie nie interesują go korzenie muzyki.

– Wystarczy mi, że wiem, że muzyka prowadzi do różnych emocjonalnych reakcji prawie u każdego, czym nie może pochwalić się żaden inny rodzaj sztuki.

– I nigdy specjalnie nie chciałem wiedzieć, dlaczego tak się dzieje.

Ostatnio edytowany przez Djemba (2006-09-23 11:05:33)

chris8 · 2006-11-22 14:02:12

majz :
TechnoParty: Masz 22 lata. Kiedy tak poważnie zacząłeś interesować się muzyka elektroniczną? Od czego tak naprawdę rozpoczęła się Twoja pasja?

Dj Arcane: Zaczęło się to bardzo dawno temu. Jak miałem 14 lat to słuchałem setów rave. Potem zacząłem słuchać również hardcore’u. Wtedy moją ulubioną płytą była płyta Thunderdome 8. Już wtedy próbowałem robić jakieś kawałki na komputerze. Poza tym zawsze słuchałem dużo hip-hopu – zarówno polskiego jak i niemieckiego. W 1999 roku kupiłem wreszcie gramofony i od tego tak naprawdę wszystko się rozpoczęło...

TechnoParty: Utożsamiany jesteś głównie z hard techno. Czego słuchasz na co dzień? Czy tylko mocne brzmienia elektroniczne znajdują się wśród Twoich ulubionych?

Dj Arcane: Nie, zdecydowanie nie. Większość moich znajomych nie słucha hard techno, a ja na co dzień słucham różnych rzeczy: experimental, IDM, ambient, minimal. Na przykład teraz słucham Flashbulb – rewelacja!

TechnoParty: A coś spoza elektroniki?

Dj Arcane: Spoza elektroniki to właśnie przede wszystkim hip-hop.

TechnoParty: „Tanz mit mir” – kto wpadł na pomysł organizacji tych imprez?

Dj Arcane: Praktycznie cała ekipa Tanz mit mir oraz Ezoteric. To my planujemy wszystko, obserwujemy, co się dzieje w klubach i kogo ludzie chcą usłyszeć. Zawsze cechuje nas dobra organizacja i wszystko dokładnie jest przemyślane. Teraz przygotowania do następnej imprezy już trwają, a odbędzie się ona 26 stycznia w Warszawie. Uważam, że dobra organizacja imprezy to podstawa, bo często jest tak, że kluby zamykane są z powodu błędów organizatorskich.

TechnoParty: Czy na każdej z imprez „Tanz mit mir” będzie Cię można usłyszeć?

Dj Arcane: Raczej tak.

TechnoParty: Jak określiłbyś swój styl?

Dj Arcane: Ciężki, głęboki, szybki i nieraz śmieszny. Bardzo lubię się bawić mikserem jak robię przejścia. Na koniec seta lubię zagrać cos śmiesznego jak „my diamonds” lub jakiś fajny hardcore. Lubię po prostu zagrać coś, czego ludzie zupełnie nie oczekują.

TechnoParty: Grywasz w wielu krajach Europy... To musi być niezwykle fascynujące...?

Dj Arcane: Tak, to prawda, Zawsze są fajne wspomnienia z takich imprez. Na przykład na imprezie w Hiszpanii, gdzie klub zamknięto bardzo szybko, bo już o godzinie 4:00. Jednakże po kilku godzinach snu w hotelu, pojechałem grać na kolejną imprezę, tym razem nielegalną: środek pola, pełno ludzi i aż 3 sceny. Bardzo fajne wspomnienia... grasz na powietrzu, świeci słońce, a nieopodal ciebie wysokie skały...

TechnoParty: Gdzie zatem najmilej wspominasz swój występ?

Dj Arcane: Chyba w Czechach na Pigfest, w Pilsen oraz w klubie Kanty w Jaworznie. Tą pierwszą cechował wysoki profesjonalizm w organizacji. Bardzo dobra impreza, sporo ludzi bawiło się do oporu. Z kolei w Kanty grałem ze Svenem Wittekindem. Było bardzo przyjazna i miła atmosfera i nawet barmanki tańczyły : )

TechnoParty: Chętnie powracasz jednak do Polski. Pewnie nie każdy wie, że Polska to Twój ojczysty kraj...?

Dj Arcane: Hehe, tak dużo razy w Polsce jestem. W tym roku byłem już chyba dziewięć. Odwiedzam moją dziewczynę oraz rodzinę. Poza tym często tu gram i spotykam się z kolegami. Bardzo lubię przebywać w Polsce i zwiedzać ten kraj – jest jeszcze dużo rzeczy, których nie widziałem. Poza tym fajne jest też to, że Polacy są bardziej wyluzowani niż Niemcy. W Polsce klub nie musi być ekstra, żeby ludzie dobrze się bawili. Najważniejsza jest dla nich muzyka i fajna atmosfera, którą ja próbuje zawsze im przekazać podczas grania.

TechnoParty: Jakiś czas temu rozpocząłeś współpracę z Grzegorzem eS. Czy jesteś zadowolony z efektów tej współpracy?

Dj Arcane: Tak, bardzo dobrze nam się współpracuje. Dobre kawałki robi i dobrze miksuje. Jego tracki to dobry materiał, a nie jakieś zwykłe łupanie. Grzegorz to bardzo fajna osoba, z która dużo rozmawiam. Mam nadzieję, że niedługo nareszcie coś wyda, bo już najwyższa pora : )

TechnoParty: A teraz? Co robisz? Czy pracujesz nad czymś nowym?

Dj Arcane: Teraz pracuję nad nowymi kawałkami. Będę znowu robił płytę dla Artificial Beats. Mam już parę porobionych rzeczy, a część muszę jeszcze dokończyć. Chciałem również nagrać set, jednakże czekam cały czas na nowe płyty, więc jeszcze trochę cierpliwości…

TechnoParty: Co możesz nam powiedzieć o swym nowym secie nagranym specjalnie dla TechnoParty?

Dj Arcane: Jest to set, który po raz pierwszy zrobiłem z samych moich tracków. Nie jest mocny, jest w nim dużo melodii. Mam nadzieję, że się spodoba. A jak dużo osób go ściągnie, to zrobię jeszcze Ownworx 2 : )

TechnoParty: Plany na przyszłość? Tą bliższą i tą dalszą?

Dj Arcane: Nowe tracki, tracki i tracki Zaplanowałem sobie dużo pracy i nauki na najbliższy czas. Będę też pracował nad kawałkami techno, a nie tylko hard techno i schranz. Poza tym planuje też na początku Nowego Roku otworzyć swój własny label.

TechnoParty: I już na zakończenie. Kilka słów do swoich fanów, proszę... : )

Dj Arcane: Wielkie dzięki za wszystkie maile i za wpisywanie się do mojej księgi gości. Bez Was na pewno nigdy bym tak daleko nie doszedł. Dziękuję wszystkim i do zobaczenia w Polsce!

TechnoParty: Ok, wielkie dzięki za wywiad.

Dj Arcane: Dzięki również. „ Take care” : )

'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Fafik · 2006-12-19 12:20:55

Ekstazy [MDMA] - najnowsze badania na temat jej trwałego wpływu na mózg
Anonim, 25. Kwiecień 2005 - 11:51 :: ecstasy | publikacje naukowe

Ekstazy, tysiące tabletek, które zostają spożywane każdego weekendu na niemal wszystkich kontynentach wprawiają w zmartwienie rządy wielu państw. Jeszcze żaden narkotyk nie zdobywał tak szybko swoich konsumentów. Pomyśleć że 20 lat temu ten środek był jeszcze legalny na całym świecie.(!) Już od wielu lat władze państw, w szczególności USA usilnie próbują zatrzymać wzrost popularności tego narkotyku i udowodnić szkodliwy wpływ MDMA - substancji zawartej w tabletkach ekstazy - na mózg człowieka. Tworzą całe kampanie na rzecz uświadamiania ludzi, jednak badania finansowane przez rząd są w większości bardzo nieudolnymi próbami udowodnienia owej domniemanej szkodliwości.

W ostatnich latach mieliśmy przykład owych nieszczęsnych badań. W 2002 roku opublikowano wynik badań kierowanych przez doktora George'a Ricaurte'a z Uniwersytetu Johna Hopkinsa. Badania te były szeroko upublicznione. Polegały na wstrzyknięciu 10 małpom dużych dawek rzekomej 3,4-metylendioxy-metamfetaminy (MDMA). Wyniki badań jednoznacznie sugerowały, że przeciętna dawka narkotyku, jaką typowy użytkownik spożywa w ciągu jednej nocy może spowodować trwałe uszkodzenia mózgu. Jak sie później okazało... do badań nie użyto MDMA. Małpom wstrzyknięto inna psychoaktywną substancję - metamfetaminę, co do której nie ma wątpliwości, że jest bardzo szkodliwa na organizm ludzki. Dawka którą sie posłużono była ogromna, dwie z osmiu małp umarło po podaniu narkotyku. Co dalej wyszło na jaw? ... Badanie było sponsorowane na 1.3 miliona dolarów...

Nic w tym własciwie nie powinno być dziwnego. Ricaurte współpracował od wielu lat z rządem USA, a ten wspierał jego badania, dając olbrzymie dotację. Wielu naukowców zajmujących się wpływem ekstazy na człowieka posądza dr Ricaurte'a o celowe próby mieszania danymi lub ich specyficznym interpretowaniem w celu wyciągnięcia większych dotacji dla badań, które są pomyślne dla interesów rządu.

Jest jednak nadzieja, że może uda się kiedyś poznać obiektywną prawdę, na ile tak naprawdę MDMA wpływa na ludzki mózg. W marcu tego roku w American Journal of Psychiatry opublikowano wyniki badań grupy naukowców z Uniwersytetu Cambridge. Podeszli oni do badania od strony genetyki. Wybrali 124 osoby, z tego 66 zaawansowanych użytkowników ekstazy, 30 użytkowników konopi, oraz 28 osób nie używających żadnych środków narkotycznych. Następnie posegregowali osoby pod względem genów, kontrolujących nośniki serotoniny w mózgu. Każdy człowiek posiada dwie kopie tego genu o dwóch możliwych rodzajach, daje to 3 możliwe klasyfikacje genotypu: ll, ss lub ls. Badania polegały na przeprowadzeniu testu komputerowego odczytującego ludzkie emocje, w którym osoby badane musiały odpowiadać szybko na radosne lub smutne słowa. Wyniki pokazały, że w ponad połowie grupy osób z genotypem ss które używały ekstazy, wykryto przynajmniej lekką depresję. Mniejszy współczynnik depresji otrzymano w grupie osób z genotypem ls. Osoby z genotypem ll nie okazały żadnych zmian nastroju. Nie zanotowano podobnych wachań nastrojów u osób z różnymi genotypami, nie używających narkotyków, ani u osób używających tylko konopi. Ciekawostką jest to, że osoby z genotypem ss popadają częściej w depresję z powodu porażek życiowych, niż osoby z pozostałymi genotypami. Widać więc wyraźnie, że ekstazy może powodować depresję u osób z predyspozycjami genetycznymi. Mamy teraz odpowiedź na pytanie dlaczego pewne osoby spożywają ekstazy bez większych problemów, inne osoby natomiast nie mogą sobie poradzić z psychicznymi efektami jakie MDMA wywiera na nich, popadają w depresję, zamykają się i ograniczają świat do weekendowej zabawy. Więc drogi poszukiwaczu mocnych wrażeń... jeżeli masz zamiar zacząć niebezpieczną zabawę, warto najpierw poznać swój umysł i swoje ciało...

muszkieter · 2007-02-13 00:04:17

from:RZECZPOSPOLITA[10.02.07]

kultura
CLUBBING

Kryzys muzyki klubowej

Polska scena klubowa, zamiast rozkwitać, od kilku lat jest w impasie. Mamy niewielu uznanych producentów, coraz mniej ambitnych klubów i zaledwie garstkę fanów, bardziej zainteresowanych ciekawymi brzmieniami elektronicznymi niż komercyjnymi hitami

Choć pierwsze kluby pojawiły się 15 lat temu, do dziś nie wykształciła się u nas prawdziwa kultura klubowa. Grupa znawców tej muzyki jest bardzo wąska. Podobnie jak grono gwiazd - producentów i didżejów - które prawie się nie zmieniło od lat 90. Brakuje prestiżowego pisma i rozgłośni promujących muzykę elektroniczną. Jedyny nurt, jaki ma się dobrze, to komercyjne dyskotekowe hity oferowane w Radiu Eska i Radiostacji.

Tymczasem na muzykę klubową składa się kilkadziesiąt różnorodnych gatunków, w tym wiele wysublimowanych, które potrafią docenić jedynie zorientowani, śledzący ich rozwój odbiorcy. Ale polskie kluby zdominowała łatwa muzyka, czyli remiksy tanecznych przebojów.

Jeszcze kilka lat temu dobrze prosperowały u nas kluby promujące bardziej wyszukane i trudniejsze w odbiorze nurty. - Nawet w Czechach i na Węgrzech scena klubowa jest bardziej rozwinięta - ocenia Novika, wokalistka i producentka łagodnej elektroniki. - Kiedyś i u nas każdy nurt miał swoje miejsce. Zwyciężyło jednak brzmienie schlebiające szerokiej publiczności, darmowe imprezy i tani didżeje bez doświadczenia. Ciekawsze gatunki zeszły do podziemia, renomowani didżeje grają rzadziej lub wcale.

Mamy się czym chwalić

Dlatego polscy słuchacze nie znają nawet tych kilku rodzimych producentów, którzy cieszą się uznaniem za granicą. - Przecież mamy się czym chwalić -mówi Novika. - Artystą o międzynarodowej renomie na scenie minimal techno jest Jacek Sienkiewicz. Dla zagranicznych wytwórni wydają łódzki producent SLG i szczeciński duet 3 Channels. Sukcesy odnoszą też twórcy sceny house, np. Karol XVII i MB Valence. No i jest wreszcie Envee - człowiek z ogromnym potencjałem, coraz bardziej ceniony za granicą.

Wielu producentów niekomercyjnej elektroniki skazuje na niebyt kondycja polskiej fonografii. Dobra muzyka klubowa skierowana jest do wąskiego grona, a wytwórniom nie opłaca się tłoczyć płyt w małych nakładach. Nie chcą wydawać singli z remiksami przeznaczonych dla didżejów i kolekcjonerów. A właśnie one są podstawą funkcjonowania elektroniki na świecie. -W muzyce klubowej sukcesu nie mierzy się sprzedażą płyt - wyjaśnia Envee. -To subkultura fascynatów, ważniejsze jest uznanie didżejów. To oni, grając podczas imprez nasze utwory, wystawiają nam najlepsze świadectwo.

Dlatego single Envee'go & Niewinnych Czarodziejów, wydawane za granicą na płytach winylowych, rozchodzą się na świecie w kilkutysięcznych nakładach.

Dla młodych twórców, którzy na swą markę dopiero pracują, szansą jest darmowe oprogramowanie komputerowe do produkowania muzyki oraz Internet, który pozwala ją prezentować. Dj Adamus uważa, że dzięki temu za dwa - trzy lata będziemy obserwować w Polsce rozkwit młodych produkcji. Nie wiadomo, czy wtedy znajdą się jeszcze odbiorcy zainteresowani tą muzyką.

Klub to nie dyskoteka

Wiele klubów, nawet tych legendarnych, ma kłopoty z frekwencją. Pierwsze pokolenie wychowanków muzyki klubowej jest już po trzydziestce, a taneczne parkiety zapełniają dziś młodzi, którym nowe miejsca szybko się nudzą. Właśnie zamknął się warszawski On-Off, jeszcze kilka miesięcy temu jeden z najważniejszych lokali w kraju. W mniejszych miastach renomowane kluby, jak białostockie Metro, odczuwają odpływ młodej inteligencji zagranicę. Dobrze prosperują takie miejsca jak lubelska Czekolada, która oferuje wysoki standard, ale i muzykę środka.

Boom muzyki klubowej trwał tylko kilka lat. Warszawską Piekarnię jako pierwszą odwiedzały światowe gwiazdy. Przed drzwiami ustawiały się kolejki mimo płatnego wstępu i surowej selekcji. Aura elitarności, którą później zaczęły otaczać się także inne miejsca, zamiast przyciągać, zniechęciła. Wielu klubowiczów wybrało gorsze imprezy z darmowym wstępem. Z czasem, mimo tanich biletów, trudno było o publiczność na występie cenionego zagranicznego didżeja.

Muzyka klubowa nie ma racji bytu bez tradycji clubbingu, czyli odbiorców, którzy regularnie odwiedzają taneczne parkiety w poszukiwaniu ciekawych gatunków i cenionych didżejów. A Polacy nadal wolą spędzać noc w jednym miejscu, zainteresowani głównie tym, żeby się napić i pobawić. Simon, menedżer artystyczny Piekarni, mówi: -Młodzi ludzie nie potrafią odróżnić porządnego klubu od dyskoteki, nie znają nawet nazw gatunków muzycznych. Nikt ich nie edukował, nie mieli skąd czerpać wzorców.

O kształtowanie gustów powinni dbać menedżerowie programowi, odpowiedzialni za ofertę muzyczną klubów. Jednak u nas ta profesja właściwie nie funkcjonuje. -Kluby są źle zarządzane. Dla właścicieli liczą się wysoki utarg z baru i tłum na parkiecie - ocenia Simon. - A klub musi zaskakiwać. Powinien być miejscem inspirujących zdarzeń, w którym można coś przeżyć, poznać ludzi. To wymaga inwestycji w dobrych didżejów, scenografię.

Takie tętniące miejsca można w Polsce policzyć na palcach jednej ręki. I dlatego w powszechnym odbiorze muzyka klubowa wciąż się kojarzy z potańcówką do topornych rytmów.

PAULINA WILK

--------------------------------------------------------------------------------

Leksykon klubowy
¦ Clubbing - to po prostu sposób spędzania wolnego czasu w klubach, ostatnio częściej utożsamiany z odwiedzaniem kilku miejsc w ciągu weekendu i poszukiwaniem wrażeń - różnorodnych gatunków i didżejów, innych estetyk, nowych znajomości.

¦ Muzyka klubowa - wywodzi się z muzyki disco, tworzonej w latach 70. z myślą o tanecznych parkietach. Dziś składa się na nią kilkadziesiąt zróżnicowanych gatunków, niekoniecznie do tańca. Zaliczają się do nich m.in. relaksujący lounge, chillout i down tempo, wysublimowany minimal i nu jazz, a także psychodeliczny trance czy jedna z najcięższych, opartych na bardzo szybkim rytmie, odmian - shranz.

¦ Selekcja - sposób dobierania gości, jeden z zabiegów marketingowych stosowanych przez renomowane kluby, wspierający ich wizerunek jako miejsc elitarnych i niedostępnych. Wywodzi się z nowojorskiego Studia 54. Temu samemu służy wydawanie kart dla stałych klientów.

¦ House - najpopularniejsza w Polsce odmiana muzyki klubowej, przystępna, stworzona do tańca. Jej nazwa pochodzi od klubu Warehouse w Chicago, gdzie w latach 70. DJ Frankie Knuckles prezentował nowatorskie połączenie disco, funku i soulu.

cykoelektryko · 2007-02-13 00:15:49

ameryki nie odkryla :F ale klawo ze napisala to w ogolno dostepnej gazecie

Ostatnio edytowany przez cykoelektryko (2007-02-13 00:16:24)

muszkieter · 2007-02-13 00:18:38

cykoelektryko :
ameryki nie odkryla :F ale klawo ze napisala to w ogolno dostepnej gazecie

dokładnie

Wojtek · 2007-02-13 10:33:14

Marc_X :
fajny artykuli przed chwileczka znalazlem big_smile

Największa impreza techno w Polsce nazywa się

Noc pojednania
Pomarańczowe włosy, zielone brody, kolczyki w nosie. Muzyka wbijająca się w uszy do granic wytrzymałości, lasery i oślepiające stroboskopy. Kto zna imprezy techno, ten wie. Kto nie zna, niech zapnie pasy, rusza „Noc pojednania”.

Wielki napis ostrzega, że jeśli wniesiesz na salę szklankę to pokruszy ci się ona w dłoni. 130 decybeli i nie ma żartowania. Okulary zostają w domu, pijemy z plastiku. Zresztą nikt tu prawie nie pije, kilka minut tych decybeli zrekompensuje parę dobrych promili. A jeżeli muzyka nie wystarczy zapraszamy do ubikacji, gdzie z każdej kabiny wystają dwie pary nóg. To chłopcy i dziewczęta „oddychają świeżym pyłkiem”. Zmęczenie precz! Zabawa wre. Przez najbliższą dobę proszki nie pozwolą spać. Zresztą kogo to obchodzi. „Pałer to pałer”.
— Słyszysz? DJ Mark Spoon, londyńska gwiazda. To na niego przyjechałem aż z Bydgoszczy.
Faktycznie musi być niezły, bo impreza odbywa się aż w Bielsku. Chcesz mi coś powiedzieć? Zapomnij o tym. Nawet gdybyś krzyczał i tak cię nie usłyszę. Chcesz zobaczyć jak wyglądam? Musielibyśmy wyjść na zewnątrz. Tutaj oślepiające światło to uniemożliwia. Zresztą i tak wszyscy stoją do siebie tyłem. Po prostu skup się na sobie. Baw się i gwiżdż. Tak, Gwiżdż! Gwizdanie to wspaniała rzecz. Kto ma gwizdek ten jest gość. Widziałem faceta, który wyrwał sobie przedniego zęba żeby lepiej gwizdać. Tutaj i tak tego nikt nie zauważy.

— DJ Hooligan z Amsterdamu będzie o czwartej. To dopiero będzie jazda!
Nie wciągałeś proszku - wypij Red Bulla. Jest druga nad ranem a zabawa potrwa do dwudziestej. Bez wspomagania ani rusz. A tutaj musisz dać z siebie wszystko. Przez chwilę zapominasz, że masz kłopoty w domu, nudną pracę i szkołę. Wtapiasz się w tłum i płyniesz. Nie musisz myśleć że twoja fryzura czy ubranie wyglądają nie tak. Tutaj, wśród tych siatek i krat (jedyna dekoracja) naprawdę nikt na ciebie nie patrzy.

— Jeszcze nigdy nie widziałem tylu ludzi, którzy w tym samym momencie tracą orientację, nie wiedzą co się właściwie z nimi dzieje — mówi ktoś wychodząc z lokalu.
To fakt. Ten prawdziwy tłum organizatorzy szacują na trzy i pół tysiąca ludzi. Przed wejściem nic nie wskazuje na to, że stoimy u wrót czegoś takiego. Małe, ledwie oświetlone drzwiczki z napisem „Techno Planet”. Nic nie widać ani nie słychać, choć ten, kto stąd wychodzi w ogóle niewiele słyszy.

Jest szósta. Dla nas zabawa już się skończyła. Niektórzy zostaną tu aż do dwudziestej. Inni dopiero przed chwilą weszli. Reszta, tak jak ja opuszcza to miejsce by resztkami sił powrócić do domu witając nowy dzień.
Dziś Święto Niepodległości.

tekst z "Medium Magazyn Politologa" - Dwutygodnik Nieregularny, nr 4 (andrzejkowy), Kraków 28 XI 1997

Duzo juz slyszalem o Techno Planet, choc zadnych szczegolow, mialem kumpla ktory tam jezdzil (pewnie byl z 1 czy 2 hehe) kiedys nawet planowalismy tam jechac, ale to byly mlode lata...

hehe troche niezlego szpanu w tym artykule, big_smile ale...
Co to bylo za miejsce, kto tam byl? jaka muza tam panowala? big_smile

'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Ostatnio edytowany przez Wojtek (2007-02-13 11:07:14)

Cipek · 2007-02-13 13:12:58

zajebiste artykuly szczegolnie ten o slasku z zaciekawieniem sie czyta i niezle wciaga i troche stary jest raczej

Ostatnio edytowany przez Cipek (2007-02-13 13:21:56)

Wojtek · 2007-03-29 19:58:05

Jan Hammer

Kariera Jana Hammera rozpoczęła się od muzyki klasycznej, poprzez jazz i rock, aż do elektroniki, dźwięków syntezatorów, mediów interaktywnych, telewizji, filmu i animacji. Jego dokonania nagrodzono nagrodami Grammy i wieloma złotymi i platynowymi płytami na całym świecie. Jego nazwisko można znaleźć na wielu płytach począwszy od albumów solowych od 1970 do 1990, jak i na wspołtwórczych z: Jeff Beck, Al Di Meola, Mick Jagger, Carlos Santana, Stanley Clarke, Neal Schon, Elvin Jones i wieloma innymi.

Jan Hammer skomponował i wyprodukował 14 soundtracków, muzykę do 90 odcinków "Miami Vice" (razem 4 soundtracki z czego motyw przewodni stał się numerem jeden na światowych listach), 20 odcinków do brytyjskiego serialu "Chancer", i muzykę do "BEYOND the Mind's Eye" - jednych z najlepiej sprzedających się videoklipów w historii Billboardu.

Urodził się w Czechosłowacji, w Pradze. Na pianinie rozpoczął grać w wieku 4 lat, regularne lekcje podjął w wieku 6 lat. Już w wieku 14 lat występował ze swoim jazzowym trio w Europie wschodniej. Wstąpił do Praskiej Akademii Muzyki, ale wraz z Radziecką inwazją w 1968, wyjechał do Stanów, gdzie otrzymał stypendium do Szkoły Muzyki Berklee w Bostonie i przyjął obywatelstwo amerykańskie.

Przez jeden rok Jan występował z Sarah Vaughan jako klawiszowiec/dyrygent. W 1971 został członkiem Mahavishnu Orchestra, wtedy najbardziej cenionej grupy jazzowo-rockowej, sprzedającej ponad 2 miliony płyt na świecie i wykonującej 530 koncertów, aż do pożegnalnego koncertu 31 grudnia 1973.

Karierę solową rozpoczął płytą "The First Seven Days" (1975), wyprodukowaną i nagraną w Red Gate Studio na jego farmie na północy stanu Nowy York. Przez dekadę wyprodukował i wykonał ponad 20 albumów ze swoimi własnymi zespołami (The Jan Hammer Group, a później Hammer) i z takimi muzykami jak Beck, Di Meola, Neal Schon (z Journey) i innymi. W 1983 Jan dołączył do Becka, Jimmiego Page'a, Erica Claptona, Joe Cocker'a i innych w serii koncertów dobroczynnych na rzecz Ronnie Lane's ARMS (Action Research into Multiple Sclerosis). W 1984 Jan grał na She's The Boss Micka Jaggera i Flash Jeffa Becka - gdzie za piosenkę "Escape" dostał nagrodę Grammy.

W tym samym roku Jan Hammer nagrał trzy główne soundtracki, kilka filmów dokumentalnych, filmów dla telewizji, reklamówek i ramówek telewizyjnych. Największe wyzwanie przyszło jesienią 1984 roku, kiedy to producenci "Miami Vice" zwerbowali go cotygodniowego udzwiękawiania kolejnych odcinków serialu.

W 1985 roku "Miami Vice Theme" (MCA Records) było hitem Billboardowej listy 100 najlepszych singli, w wyniku czego stało się pierwszym i jedynym oryginalnym wykonaniem intrumentalnym z soundtracku telewizyjnego, które osiągneło taki sukces. "Miami Vice Theme" stało się miedzynarodowym przebojem i przyniosło Hammerowi dwie nagrody Grammy: za najlepszy utwór pop intrumentalny i najlepszą kompozycję instrumentalną.

"Miami Vice II" i "Escape From Television" wydano w milionach egzemplarzy w 1987, obie płyty zawierały "Crockett's Theme", które stało się europejskim hitem, dostając się na czołówki list przebojów w sześciu krajach. Cały kolejny rok nagrywał muzykę do serialu. Pół roku przeznaczył na budowę nowego studia Red Gate na swoich włościach w stanie Nowy York.

Natychmiast po budowie nowego studia zrealizował kilka projektów dla kina i telewizji, m.in. produkcję HBO "Clinton and Nadine" z Ellen Barkin i Andym Garcia. "Snapshots" było pierwszym pełnym albumem z nowego studia, gdzie Jan komponował, wykonywał i wyprodukował każdy kawałek. Film promocyjny "Too Much To Lose", którego pierwszy singliel wykonywali Jeff Beck, David Gilmour z Pink Floyd i Rongo Starr.

Lata 90-te przyniosły nowe spojrzenie na udźwiękawanie filmów kinowych i telewizyjnych, rozpoczynając od "I Come In Peace" (z Dolphem Lundgrenem); "Curiosity Kills" (z Rae Dawn Chong i C. Thomas Howell); wszystkie 20 odcinków serialu "Chancer"; kilka odcinków "Tales From the Crypt" prod. HBO; spotu telewizyjnego dla Amnesty International, z prezedentem Czech Vaclavem Havlem; dwóch pilotów dla telewizji NBC "Knight Rider 2000" (z Davidem Hasselhoffem) and "News At 12"; "The Taking of Beverly Hills" (Columbia Pictures), "Ken Wahl's first post Wiseguy vehicle"; i "Sunset Heat" (z Dennisem Hopper, Michaelem Pare i Adamem Ant).

Następny projekt Jana Hamera był wielkim krokiem w świat komputerowej animacji, jako kompozytora i wykonawcy oryginalnej ścieżki dla video-albumu Miramar Productions - BEYOUND The Mind's Eye, wydanego w październiku 1992 roku. Muzyka zgrana z animacją przełamująca znane wtedy bariery wirtualnej rzeczywisctości. Roger Ebert ("Siskel & Ebert At the Movies) w "rekomendacji video tygodnia" nazwał ją "zapierającą dech w piersiach". Leonard Maltin (w radio CBS) określił ją: "porażający pokaz komputerowej animacji... hipnotyzująca... 'BEYOND The Mind's Eye' ukazuje możliwości wschodzącej sztuki [animacji komputerowej]".

BEYOND The Mind's Eye w 1993 roku bylo jednym z pieciu najlepiej sprzedających się wideoklipów - według listy Billboardu. Spędził 112 kolejnych tygodni na liscie (aż do marca 1995), i dostał 3 platynowe płyty.

1994 rok Jan poświęcił na wydanie swojego pierwszego po latach, niesoundtrackowego, albumu pod swoim nazwiskiem. Wrócił do współpracy z Jeffem Beckiem w "Underground" - przypomnieniu ich wcześniejszej udanej pracy w przeszłości. Tytułowy kawałek łączy styl flamecko Becka i funky klawiszy Hammera. Tenorowy saxofon Michaela Breckera można usłyszeć w spokojnym, jazzowym "Peaceful Sundown" i w krańcowym cybertechnicznym R&B "Curiosity Kills".

Z nastaniem 1995 roku Jan, z nową pasją i kreatywnością, powrócił do nagrywania soundtracków. Rozpoczął od godzinnego dramatu rodem z Uniwersalu "Vashing Son" z Russellem Wong z Joy Luck Club, a potem skomponował motyw przewodni i ścieżkę do 13 odcinków serialu. Skomponował i wykonał muzykędo dwóch filmów później wydanych w 1996: "A Modern Affair" (Stanley Tucci, Lisa Eichorn, Caroline Aaron i Tammy Grimes) i "In the Kingdom Of the Blind the Man With One Eye is King" (Will Petersen, Paul Winfield). Rok zakończył pisząc do "Beastmaster III - The Eye of Braxus" - długo oczekiwanego sequela fanów magii i miecza (występowali Mark Singer i Lesley-Anne Down).

W 1996 Jan Hammer znowu odnosił sukcesy. Do jego udziału przypadły: film tygodnia NBC "The Babysitter's Seduction (Phylicia Rashad, Stephen Collins, Keri Felicity Russell); "The Secret Agent Club" przyszła realizacja z Hulkiem Hoganem, Richardem Mollem, Barrym Bostwickiem i Lesley-Anne Down; "The Corporate Ladder" (Anthony Dennison, Ben Cross, Jennifer O'Neill) produkcji Orionu.

Także w 1996, aż do 2000 Jan był zatrudniony do skomponowania wszystkich utworów dla TV Nova, pierwszej komercyjnej telewizji w Europie Wschodniej z siedzibą w Czechach. Skomponował wszystko, wliczając 23 motywy przewodnie programów stacji, 50 różnych ramówek stacji, muzykę do wszystkich programów specjalnych stacji, oraz muzykę do wszystkich wiadomości, wydarzeń sportowych i prognozy pogody.

W 1997 skomponował również ciężką, rozkową ścieżkę do gry "Outlaws Racers" (MegaMedia). Kolejnym projektem było stworzenie motywu i ścieżki do pilota serialu "Prince Street" (NBC-TV) z Vincentem Spano i Mariska Hargitay. Ciekawostką 1997 roku jest pojawienie się sześciu płyt CD z kompilacjami kompozycji i wykonań Jana Hammera. Jedna z nich - "Pure Moods" (Virgin) zagościła 49 tygodni na Billboardowej liście albumów pop. Sprzedano ponad 4 miliony kopii na świecie - fenomen przy takich wydawnictwach.

Rok 1999 Jan Hammer rozpoczął od kompozycji "Even Odds" na płytę Jeff'a Beck'a "Who Else?" (Epic). Ostatecznie też poskładał trzeci, ostatni album pierwszego jego zespołu Mahavishnu Orchestra. Album nagrany w 1973 roku, tuż przed rozpadem zespołu. Premiera była przekładana, aż do decyzji założycieli zespołu w grudniu 1998 (25 lat później). Album został ochrzczony mianem Świętego Grala muzyki "fuzji" (jazz-rock). To ten album, gdzie Jan, John McLauglin, Billy Cobham, Jerry Goodman i Rick Laird dali wszystko z siebie. Album spotkał się z przychylnością krytyki i sukcesem komercyjnym. Wśród kawałków jest utwór "Sister Andrea" - klasyk Jana Hammera.

Kiedy kontrakt z TV Nova miał się ku końcowi, w 2000 zmienił się właściciel stacji. Nowe kierownictwo, chcąc zaznaczyć nową twarz i tożsamość marki, zgłosiło się do Jana, aby skomponował nową muzykę pod nową ramówkę i nowe programy. W 2000 roku także została otwarta oficjalna strona' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w. Jesienią Jan wydał "Snapshots 1.2" (one Way Records). Kompakt, reedycja "Snapshots" z 1989 roku, został cyfrowo poprawiony i dołożono 2 nowe bonusowe kawałki.

W styczniu 2001 powrót "Miami Vice" do telewizji TNN zaowocował drastyczną ilością odwiedzin na stronie internetowej i wzmożył zainteresowanie już 15-letnim albumem. Odwiedzający najczęściej zadawali pytanie o wydanie pełnej wersji soundtracku. Jan Hammer: "Fani pytali o utwory, które nawet ja zapomniałem przez te lata, więc musiałem oglądnąć cały serial. Zorientowałem się ile utworów aż prosiło się o wydanie". I tak Jan zaczął nagrywać większość wcześniej nie wydanych utworów. Aby zachować spójność materiału korzystał przy tym ze swojego starszego sprzętu, pomagając sobie tylko nowoczesnym, cyfrowym.

W 2002 "Miami Vice: The Complete Collection" zostało wydane. Pierwsza płyta, z dwupłytowego wydania, zawierała wszystkie 20 kompozycji z poprzednich wydań Hammera: "Miami Vice", "Miami Vice II", "Miami Vice III", "Escape from Television", "Snapshots". Druga płyta zawierała 22 nigdy nie publikowane utwory, słyszalne tylko w ścieżce w serialu. Jesienią 2002 do zimy Jan wykonywał prace dla "Red Cap", sześciogodzinnego miniserialu BBC. W serialu występował Tazmin Outhwaite, gwiazda znana z serialu "East Enders".

W 2003, w wyniku zapotrzebowania na wcześniejsze prace Hammera, Sony Records dało zielone światło na wydanie debiutanckiego albumu z 1975 roku "The First Seven Days". Jan, wraz z producentem Bob'em Belden zremasterowali cyfrowo cały album w Sony New York Studios. Jan był zachwycony, ze po ponad 25-latach mógł usłyszeć swój album w jakości jakiej powinien być słuchany. Po raz pierwszy klasyczny album wyposażono w 12-stronicową okładkę, długą biografię i zdjęcia z epoki nigdy nie publikowane wcześniej. Prapremierę zaplanowano na czerwiec 2003.

Jan Hammer zapracował sobie na uznanie w świecie, gdzie nowoczesna muzyka styka się ze sztuka wizualizacji. Od psychedelicznych rytmów Mahavishnu Orchestra, przez docenione rarytasy z Miami Vice, aż do post-modernistycznych klimatów w wielu utworach dla telewizji, Jan Hammer konsekwentnie wysuwa się na front muzycznych wojowników. Zawsze sięga głębiej do swoich pomysłów, świata muzyki i sztuki stając się lepszym.

(Czerwiec 2003)
tłumaczenie, za zgodą' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w
Krzysztof Wiśniewski

adrian.sosnowski · 2008-01-05 16:50:07

Lubisz oryginalnie wyglądać na imprezie klubowej, poczuć się wyjątkowo i wyglądać niepowtarzalnie? Pewnie tak, ale niewątpliwie nie jednokrotnie miałeś duży problem w wyborze ciuchów na imprezę klubową. Wtedy też zadawałeś sobie pytanie czy istnieją ciuchy w clubbignowym stylu, w których mógłbyś udać się na wymarzoną imprezę, gdzie będziesz wyróżniał się z tłumu bawiących się osób. Na pewno nie udasz się na zabawę w codziennej garderobie. Ubrania w stylu klubowym muszą łączyć w sobie pewną dozę elegancji, luźnego stylu oraz przede wszystkim muszą charakteryzować się wysoką oryginalność. Pisząc prościej w takich ciuchach musimy czuć się wygodnie, ale nie możemy wyglądać przeciętnie. Sprawą oczywistą jest również fakt wyboru ubrania dopasowanego do profilu imprezy. Inaczej ubierzemy się na imprezę firmą, inaczej do klubu, a jeszcze inaczej na ogromny klubowy event. Ważnym czynnikiem wyboru ciuchów jest również rodzaj muzyki granej w klubie, do którego chcemy się udać. W artykule raczej skupie się na kulturze klubowej, czyli na imprezach z muzyką elektroniczną: house, electro, techno czy mocniejszą hardstylową.

Od kilku lat na polskim rynku obecne są zagraniczne marki odzieży klubowej. Poniekąd do tych marek możemy zaliczyć znane nam wszystkim marki takie jak H&M, Puma czy RBK, które swoim stylem reprezentują styl „street”. Trochę mniej znanymi, a zarazem droższymi holenderskimi markami obecnymi na naszym rynku są Scotch & Soda oraz Doramafi. W artykule tym chcielibyśmy skupić większą uwagę na polskich markach klubowej odzieży. Najpopularniejszymi markami są z pewnością House i Cropp. House jest przykładem odzieży w stylu „street”, jednakże od kilku miesięcy można zaobserwować, iż styl marki House zbliża się coraz bardziej do produktów Croppa, które przeznaczona są raczek dla fanów muzyki hip-hop i wielbicieli deski snowbordowej. Oczywiście nieraz spotkamy się z produktami pasującymi do stylu klubowego w sklepach z innymi markami, ale ciuchy te nie stanowią większości aktualnych kolekcji.

Przeglądając Internet można natomiast natrafić na dosyć mało znane i młode marki odzieży klubowej, mianowicie mam na myśli Embros, Boycott lub Camden Town. Ta ostatnia nie tylko posiada swoje produkty, ale również sprzedaje ciuchy londyńskich znanych marek, przez co wybór ubrań jest wyjątkowo duży. Ciuchy Boycott reprezentują dość specyficzny klimat, który odpowiada raczej węższej grupie zainteresowanych osób. Są to głównie koszulki z nadrukami w stylu muzycznym, ale raczej dla fanów mocniejszych beatów. Większą uwagę przykuwa marka Embros, która w swojej pod nazwie „streetwear for clubbers” jednoznacznie wskazuję grupę odbiorców. Sklep nie posiada bardzo dużej ilości produktów, jednakże ciekawostką może być podział ciuchów na 4 główne kategorie: street, house, techno oraz hardstyle, przez co nadruki na ubraniach są bardziej dopasowane do stylu muzycznego klientów. Sklep w swojej kolekcji posiada dużo dopasowanych t-shirtów, miękkich w dotyku bluz z kapturem i na zamek, a także zawsze modnych i seksownych koszulek polo.

Po dłuższym zastanowieniu można stwierdzić, że nie ma jednej najlepiej pasującej marki do klubowego oraz imprezowego stylu. Ważne jest, aby się wyróżniać i dobrze się czuć w danych ciuchach, a wybór marki to drugorzędna sprawa.

Linki:'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Autor: Adrian Sosnowski

AMERICAN GRIZZLY · 2008-01-05 17:50:50

omg

tekknotek · 2008-01-05 17:55:30

adrian.sosnowski :
www.puma.com'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

cos dla lola

cykoelektryko · 2008-01-05 17:56:15

adrian.sosnowski :
Lubisz oryginalnie wyglądać na imprezie klubowej, poczuć się wyjątkowo i wyglądać niepowtarzalnie?

zawsze tak sie czuje

Klepka · 2008-01-05 17:57:05

adrian.sosnowski :
Linki:'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

'
'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

LSDj · 2008-01-05 17:58:42

i tak najlepsze ciuchy kupuje sie w lumpexach

gutek81 · 2008-01-05 18:02:06

butiki new yorker'a roxx

stanioo · 2008-01-05 18:02:15

ktos ma napewno dojscie do podrobek pochwalic sie

n3rv · 2008-01-05 18:02:19

ziomek sie zarejestrowal wrzucil pozal sie boze artykul i mysly ze jest hajfi superstar
rrrrrispekt

cykoelektryko · 2008-01-05 18:06:17

n3rv :
ziomek sie zarejestrowal wrzucil pozal sie boze artykul i mysly ze jest hajfi superstar
rrrrrispekt

twoj ziomek?

n3rv · 2008-01-05 18:12:51

@cyko
nie

Ostatnio edytowany przez n3rv (2008-01-05 18:13:41)

cykoelektryko · 2008-01-05 18:14:52

Punkowa rewolucja wkrótce ustąpiła drogę następnemu
ruchowi muzycznemu. W 1978 New Wave objęła niemal
każdego, kto skrócił przydługie gitarowe solówki i swoje
włosy. Ten kierunek rozszerzył punkowe horyzonty
włączając nowe instrumenty jak saksofony i klawiatury
ale jeszcze nie syntezatory. New Wave była znacznie
bardziej poskromioną bestią niż punk a wytwórnie płytowe
odetchnęły z ulgą wraz z nadejściem bardziej
przyjaznego power-popu.

Po sukcesie Trans-Europe Express, Kraftwerk był
awangardą New Wave, awangardą samą w sobie.
Przesuwając się z objętych niemieckimi wpływami
Autobahn i Radio-Activity do bardziej melodyjnych,
o europejskim duchu perspektyw, był wtedy gotowy
do zwrócenia swojej uwagi na produkcję albumu na
skalę światową. Utrzymali swój automatowy image
i nadali mu kolejny, istotny krok naprzód.

Utrzymująca się uporczywie izolacja grupy oznaczała
idealne ukierunkowanie dla nowo kreującej się ery
elektronicznego popu - do tego stopnia, że nie sposób
było ignorować ich jako inicjującej siły sprawczej
kierującej muzykę pop naprzód. Wydana w 1978
Man Machine (Die Mensch Machine) była kolejnym
albumem oszałamiająco wyprzedzającym swój czas.
Zgodnie z utrzymywaną polityką samowystarczalności
album został całkowicie nagrany w studiu Kling Klang ale,
jak wyjaśnia Karl Bartos, ze względu na jego złożoność
został zmiksowany w Dusseldorfie:

"W tamtym czasie potrzebowaliśmy większej konsoli
niż ta w studiu Kling Klang. Inżynierami odpowiedzialnymi
za miksowanie byli Joschko Rudas i czarnoskóry
Leanard Jackson, którego sprowadziliśmy z LA dla
zgrania kilku ścieżek. Tamtej zimy było bardzo zimno
i dla kogoś, kto przyjechał z LA nie było to miłe."

Powód do sprowadzenia Leanarda Jacksona z Whitfield
Records był podyktowany wyłącznie wpływem, najazdem
jakiego zespół dokonał na rynku dance. To w połączeniu
z powiązaniami zespołu z klubami dance oznaczało,
że zaczęli analizować płyty takich artystów jak James
Brown czy George Clinton. W rezultacie Jackson
przylatując z Ameryki spodziewał się asystowania
przy albumie robionym wyłącznie przez czarnoskórych
facetów z Dusseldorfu. Słuchając ich muzyki był
przekonany, że podstawowe ścieżki rytmiczne zostały
wyprodukowane przez czarnoskórych muzyków.
A więc nie był tylko zaskoczony niską 17-sto stopniową
temperaturą ale również przez fakt, że pracował z
białymi muzykami. Mimo to miksing przebiegł dobrze
pomimo rozproszenia licznymi walkami na śnieżki.

Spójność, która była obecna w zespole miała
odzwierciedlenie w muzyce. Był to czwarty albym,
w którym udział wziął Wolfgang Fluer i trzeci
Karla Bartosa. W miarę jak grupa rozwijała i
rozszerzała swoje instrumentarium, to jak komponowali
i delegowali odpowiedzialność w granicach studia
Kling Klang stawało się coraz to bardziej znaczącą,
intrygującą kwestią. Niekiedy Huetter oddalał pytania
wymijającymi odpowiedziami typu "Komponujemy
melodie nucąc je w studiu a rytm pochodzi z hałasu
maszyn". Innymi razy Huetter był bardziej precyzyjny:

"Tworzymy kompozycje ze wszystkiego. Wszystko jest
dozwolone, nie ma żadnych reguł, nie ma systemu.
Nasze pomysły naprawdę pochodzą z naszych doświadczeń,
niemieckiej codzienności, codziennego życia. Gramy
na maszynach a maszyny grają nami, jest to prawdziwa
wymiana i przyjaźń jaką mamy z muzycznymi maszynami,
które inspirują nas do tworzenia nowej muzyki."

Jednakże Karl Bartos bardziej rozświetla kwestię
komponowania:

"Bardzo prosto, ktoś robi wprowadzenie, ktoś końcowy
etap utworu, improwizujemy, zagłuszamy [jamming - w oryg.; Jac]
siebie nawzajem przez dwie, trzy godziny... Florian był
bardziej zaabsorbowany teksturą brzmienia i sprzętem,
nie nazwałbym go muzykiem ale bardziej artystą.
Zmieniał brzmienia w melodiach, był zdolny robić zwariowane
rzeczy. Nie zna akordów, jego muzyczne podejście jest
raczej orientalne, grał godzinami i gryzmolił coś [
doodling around - w oryg.; Jac]. Wolfgang dbał o
projekt sceny."

Emil Shult potwierdza wyjątkowość wpływu Floriana
na całkowitą teksturę brzmienia jak również jego
wkład w zastosowanie technologii:

"Florian był zawsze motorem napędowym i był bardzo
pomysłowy. Gdy nadeszła pora nowego kroku
w rozwoju, Florian popychał sprawy do przodu. Miał
różne wahania temperamentu. Kiedy przychodziło coś
dodatkowo upiększyć w utworze - to była sprawa Floriana."

Chociaż ich muzyka uległa znacznym zmianom ich
metody komponowania na przestrzeni lat właściwie nie
uległy zmianom. Na początku lat 70. Conny Plank
opisał metodę pracy Kraftwerk jako granie dopóki
ktoś nie trafi na coś co wszystkim się podoba. Jedyna
różnica jaka jest teraz to taka, że sprzęt jest bardziej
rozwinięty. Maxime Schmitt także zapewnia, że ich
proces tworzenia polegał na improwizacji i eliminacji:

"Często siadywali za konsolami pozwalając maszynom,
sekwencerom, wszystkiemu samodzielnie grać przez
jedną, dwie godziny. W pewnych chwilach Florian
wstawał i podchodził do jakiejś maszyny i uruchamiał,
wyzwalał inną, kolejną sekwencję. To było bliskie
tradycyjnemu jam session niż pracy w studiu. Następnego
dnia odsłuchiwali taśmy."

Grupa zbierała się i godzinami, niemalże bez końca
poddawała krytyce długie fragmenty nagrań na taśmie,
to co wyprodukowali, decydując ostatecznie o tych
fragmentach, które najbardziej im się podobały. Te
fragmenty były następnie dopracowywane, ulepszane
i zaostrzane albo całkowicie nagrywane od nowa w
rozpoznawalne części lub utwory. Cała metoda tworzenia
była jednymi ciągłymi "postępami w pracy". Ta
koncepcja mogła być stosowana w grupie jak również do
indywidualnych utworów [zapewne chodzi tu o te tworzone
indywidualnie przez członków z późniejszym wykorzystaniem w
ramach grupy; Jac]. Jak wyjaśnia Maxime Schmitt,
to była metoda składająca się z form sztuki innych niż
kompozycja muzyczna:

"Jest to bliskie do metody jaką pracuje się nad filmem.
Zarówno w kategoriach ilości materiałów jak i sposobu
pracy. Jest to jak edycja i oczyszczanie filmu. Tylko
wtedy gdy wszystko jest wyedytowane, przerabiasz
oryginał [Only when it's all edited you re-do the oryginal - w oryg.; Jac].
Ponieważ mieli własne studio nie musieli martwić się
o upływający czas i mogli pracować dzień po dniu.
Zawsze martwiłem się, że mogą stracić istotę
spontaniczności oryginalnego materiału demo.
Dla mnie Kraftwerk ma duszę, nawet jeśli jest
elektroniczny, matematyczny.

"Ralf miał przygotowanie w klasycznym pianinie, więc
melodie były klasyczne. Mówił "Wszystko co robimy
jest klasyczne, a więc nasze utwory będą klasyczne".
Nigdy nie widziałem takiej siły, wytrzymałości w innych
grupach. Chuck Berry miał ją i ludzie jemu podobni ale
kto oprócz nich miał taką siłę aby pisać klasykę ?
Potem było naśladowanie, jak np. Rolling Stones. Może
The Who było bardziej oryginalne. Ale dynamika, jej
klasycyzm i siła były obecne w całości w Kraftwerk i
zespół zawdzięcza to Ralfowi."

W tamtym czasie Huetter stał się wyrazicielem idei i
teorii grupy. Emil Schult:

"Ralf był niemianowanym liderem, był rzecznikiem
grupy. W grupie każdy miał swoją pozycję. Ja zajmowałem
się sprawami administracyjnymi i pracami wspierającymi
w trasie. Każdy w swoim zakresie miał względnie równy
udział w rozwoju grupy. Podczas gdy komercyjnie i
finansowo Ralf i Florian byli liderami, Karl i ja także
w tym uczestniczyliśmy."

Jak Schult daje do zrozumienia, muzycznie grupa była
dobrze zorganizowana, jak firma w której każdy miał
swoje określone obowiązki. W studiu każdy członek
miał swoją workstation składającą się z banku
instrumentów na których mogli improwizować. Ale na
płaszczyźnie biznesowej ich sprawy wprawiały w znacznie
większe zakłopotanie. Jak wyjaśnia Huetter dziennikarzowi
Sylvian Gire "Nie jesteśmy wielką firmą zorganizowaną
w militarny sposób, jesteśmy wielkimi anarchistami i
indywidualistami."

"Większość z tej anarchii wynikła [was down; w oryg., Jac]
z odmówienia zatrudnienia managera, nawet gdy ich
znaczenie rosło mogli z łatwością usprawiedliwić takie stanowisko.
Polityka powściągliwości Kraftwerk pochodziła od
Huettera i Schneidera, chociaż jest oczywistym, że te
sprawy były dyskutowane. Jak mówi Schult "Zawsze
odmawiali. Moim pomysłem było posiadanie managera
by dbał o fanów itp. ale to nie przeszło, nie chcieli tego."

W rzeczywistości w Kling Klang, teraz w pełni zarejestrowaną
firmą wydawniczo-produkcyjną, Huetter działał jako
manager z pomocą Maxima Schmitta, który doradzał
mu w pewnych codziennych biznesowych sprawach
mających miejsce w zespole. Jako że Schmitt pracował
z innymi zespołami w komercyjnych studiach, był
najlepszym doradcą w zakresie inwestycji sprzętowych.
Również, będąc w roli szefa ds. kontaktów z grupą w EMI,
Maxime Schmitt miał na uwadze także potrzeby
potencjalnych hitów:

"Zastanawiałem się - czy z tego nagrania będzie dobra
piosenka albo - czy materiał, który usłyszałem, będzie
dobry przez trzy miesiące ? To były te poszukiwania
dzięki, którym chciałem mieć coś naprawdę mocnego.
Pamiętam jak jeździłem do Duesseldorfu i słuchałem
nowego materiału, mówiąc "Ale nie robicie już Kraftwerk
tylko coś w rodzaju Queen !". Oni odpowiadali "Ale
może to nie jest takie złe, może to mógłby być nowy
kierunek." Potem szybko wracali do swojego stylu. Gdy
sprawy nabierały nowego kierunku, w ciągu sześciu
miesięcy stawały się znów rozpoznawalne jako Kraftwerk."

Schmitt doradzał z boku a oni z determinacją ignorowali
większość ofert, korespondencji, cokolwiek. Ostatecznie,
jako że byli zbyt ostrożni w zatrudnieniu managera,
większość decyzji dotyczących kariery leżała w rękach
Huettera, jak wyjaśnia Maxime Schmitt:

"Nawet jeśli było wielu muzyków, którzy stanowili
Kraftwerk, ich głową zawsze był Ralf. To jest trudne
do wyjaśnienia ale jest oczywistym, że w grupie musi
być lider. Florian był bardzo ważny w grupie jeżeli
chodzi o koncepcje - miał wyśmienity osąd ponieważ
miał dystans do bycia obiektywnym w muzyce.
Zgodnie z oceną Schmitta hierarchii panującej w
zespole, koncepcja Man Machine i jej produkcja została
uznana Huetterowi i Schneiderowi.

Okładka Man Machine była jedną z najbardziej
zaskakujących okładek pośród płyt grupy. Reprodukowana
całkowicie w czerni i czerwieni okładka zaprojektowana
przez Karla Klefischa była inspirowana rosyjskim artystą
El Lissitzkim. Typ czcionki i kubistyczne kształty są
czystym hołdem dla rosyjskiego konstruktywisty z
początku l. 20, XX wieku. Najwyraźniej grupa obawiała
się popełnienia zbyt dużego plagiatu i dodała na okładce
wyrażenie "inspired by Lissitzky", jako że prawnik,
który dbał o dzieła artysty miał siedzibę w Duesseldorfie.

Przednia strona okładki przedstawia fotografię Guentera
Froehlinga, formację stojącą na poszczególnych,
skierowanych do góry schodach ubraną w czerwone
koszule i czarne krawaty. Dla zaakcentowania kolorów
cały zespół ma czarne brwi i jasno czerwone usta.
W typowy jak dla drobiazgowej mody sposób, spędzili
mnóstwo czasu aby wpasować się w schody z imagem
Kraftwerk. Na tylnej okładce stoją na tych samych
schodach, tak samo ubrani z głowami odwróconymi o 90
stopni z lewą ręką na biodrze. To zdjęcie, jak na
bawarskiej Trans-Europe Express, nie obyło się bez
uszczypliwej ironii a nawet niewybrednych żartów.

W rzeczywistości okładka Man Machine jest pełna
sprzeczności. Jasno wynika, że image niemieckiej
grupy ubranej na sposób militarny mógł sprawiać
wrażenie kontrowersyjne i mieć surowe, faszystowskie
sugestie (czarno-czerwony były kolorami godła nazistów).
Z projektem graficznym inspirowanym przez rosyjskiego
artystę i faktem, iż twarze członków zespołu są
skierowane na wschód na obu fotografiach, jasnym
było, że widoczne są wpływy starego komunistycznego
świata wschodniej Europy. W rzeczywistości Huetter
mówi trochę po rosyjsku i ma powiązania rodzinne w
byłych Niemczech Wschodnich.

Rezultat końcowy był znakomitym zestawieniem
obrazów o wpływach politycznych. Karl Bartos pamięta:

"Man Machine miał silnie militarny wygląd ale w tym
była sprzeczność ponieważ nosiliśmy czerwone koszule,
nie brunatne".

Kraftwerk bez wątpienia miał świadomość możliwych
kontrowersji zawartych w okładce, które mogły ich
zaprowadzić do sądu. Świat niemieckich artystów
także toczył debatę o faszystowski image. Wielu
ludzi widziało ironię w artystycznych oświadczeniach
ale niektórzy nieuchronnie wzięli to na poważnie i
niewłaściwie przypisali popieranie faszyzmu.

Ostatnio edytowany przez cykoelektryko (2008-01-28 05:39:16)

CRUL · 2008-01-05 18:16:25

i co tak na niego jedziecie co? koleś napisał artykuł, i dobrze! postanowił go tu wrzucić, bo może myślał, że to dobry temat do kontynuacji, ale tu się tak nie da, bo lepiej pogadać o dupie maryny prawda? a wasze odzywki są po prostu...

cykoelektryko · 2008-01-05 18:16:59

Man Machine otrzymało prowizoryczną nazwę "Dynamo"
i miało oznaczać oddalenie grupy od niemieckich odniesień.
Możliwe, że tytuł Dynamo został porzucony ze względu na
skojarzenia z piłką nożną. Dla podkreślenia międzynarodowej
wizji, tytuł płyty ukazał się na okładce w czterech językach.
Niemieckim, angielskim, francuskim i rosyjskim (nawet gdy
nie było francuskiej ani rosyjskiej wersji płyty).

Odkładając na bok interpretacje okładki, zaczynali
tworzyć poczucie uniwersalności ich muzyki, przewyższające
polityczne, kulturowe a nawet językowe bariery. Poszli
nawet dalej adoptując uniform, którym posługiwali się
na scenie aby dać wrażenie mentalności zbiorowej -
efektywnie działająca maszyna, w której poszczególne
indywidualności ustąpiły pierwszeństwa mentalności
grupowej. Oczywiście to wszystko było w interesie
wizerunku grupy. W codziennych operacjach w studiu
Kling Klang niewiele było spraw wymykających się
spod kontroli Huettera i Schneidera.

Nawet podczas pierwszego słuchania płyty było jasne,
że Man Machine była znacznie lżejsza w odbiorze niż jej
poprzednik, wykorzystując prostszą i mniej nachalną
elektroniczną perkusję. Płyta ma odciśniętą na sobie
"klasykę", będąc rozpoznawalnie sugestywną w pewnym
okresie. Ale tak jak w Sgt. Pepper Beatlesów lub Pet Sounds
Beach Boysów, ma również ponadczasową jakość osiągniętą
przez uproszczenie muzyki, nawet bardziej niż w
Trans-Europe Express. Kombinacja elektronicznych
rytmów i precyzyjnych melodii doskonale symbolizowała
czystą efektywność ich brzmienia. Pomimo technicznie
doskonałego zgrania płyty daleka była ona od klinicznej
czystości. Do tego stopnia, że po raz pierwszy można było
mówić o "elektronicznej wrażliwości" czy "cieple maszyn".

Konsekwentnie z tytułem płyty, Kraftwerk miał teraz
udoskonaloną syntezę wstrzykiwania ludzkich osobowości
w swój sprzęt i wyciągania w rezultacie mechanicznej
wrażliwości. Bono z U2 powiedział później dla New Musical
Express (NME), że Kraftwerk jest "jednym z nowoczesnych
określeń duszy" [one of the modern soul statement; Jac].
To dokładnie określało ku czemu zmierza Kraftwerk, jak Ralf
Huetter wyjaśnia:
"Dynamizm maszyn, "dusza" maszyn zawsze były częścią
naszej muzyki. Trance zawsze składa się z powtórzeń i każdy
szuka trance w życiu itp., w seksie, w emocjach, w itp.,
w przyjemności, we wszystkim, imprezach, w ... Maszyny
produkują absolutnie doskonały trance."

Wszystkie sześć kompozycji na płycie Man Machine ma
bardziej lub mniej podobną teksturę pochodzącą z
syntezatorów, urządzeń rytmicznych i wokodera. Za
wyjątkiem kryminalnie chwytliwego The Modell wszystkie
utwory mają podobną długość bez oczywistego punktu
kulminacyjnego czy ścieżki wiodącej. Każdy ma swój
własny, kunsztowny filling, robiąc wrażenie, że tyle samo
uwagi zostało poświęcone do tego co zostało opuszczone
jak i do tego co zostało zawarte [giving impression that
as much attention has been paid to what was left out
as to what was included; zapewne chodzi o odczucia autora
dotyczące ewolucji ich muzyki - jac]. Elektroniczne
eksperymenty z przeszłości całkowicie zniknęły. Każdy utwór
ma blask hi-tech, będąc rozwiniętym, przetestowanym i
wytworzonym czy raczej "obrobionym maszynowo" w bardzo
świadomy sposób.

Jak Trans-Europe Express, płyta mogłaby zostać
swobodnie określona jako kolejny album koncepcyjny,
traktujący o tematyce przyszłościowej - min. roboty,
podróże w kosmos. Ale całkowity temat płyty został
podsumowany w tytule, będącym uczczeniem powiązań
między ludźmi a technologią lub idealnym typem związku
pomiędzy człowiekiem i maszyną. Ściślej mówiąc, raczej
to grupa sama w sobie niż płyta była teraz koncepcją a
album był jedynie wehikułem do posunięcia jej do przodu. I
znów można ciągnąć podobieństwa do Warhola, którego
osobowość ucieleśniła centralne, pojęciowe skupienie
jego sztuki, a jego późniejsze obrazy jedynie ozdobiły
jego osobę.

Płytę otwiera "The Robots", który jest rozwinięciem koncepcji
"Showroom Dummies". Również rozszerza koncepcję grupy
jako integralnej całości - jednej maszyny. To efektywnie
spięło ich muzykę i image w jedną całość. Bardziej niż
jakikolwiek inny utwór stał się znakiem markowym ze słowami
"we are the robots" - prekursorem idei, w której później
mogliby przekształcić siebie samych w formę robotów. Także w
zwrotce "we are dancing mekanik" podpowiadali, że roboty
pewnego dnia zaczną poruszać się albo tańczyć.

Najbardziej instrumentalnym utworem jest "Spacelab" czysto
odzwierciedlającym czas w którym loty kosmiczne były
skrócone ze względów ekonomicznych. W rezultacie
amerykanie i rosjanie odwrócili swoją uwagę z eksploracji
w późnych latach sześćdziesiątych "człowieka na księżycu"
w kierunku montażu laboratorium w kosmosie. Wbrew
zainteresowaniu Kraftwerk nowoczesną technologią,
jest to jedyny okres w którym Kraftwerk zwrócił swoją
uwagę w kosmos, preferując generalnie bardziej ziemskie
sprawy. Pierwsza strona kończy się "Metropolis", który
jest czystym odniesieniem do kultowego filmu Fritza Langa
o tym samym tytule a Huetter nadal przyznaje się do bycia
pod wpływem podobnych jemu twórców starego kina. Umieszczając
tytuł starego filmu w albumie dedykowanym sprawom związanym
z przyszłością, raz jeszcze wyciągnęli swoją starą sztuczkę
umieszczenia obok siebie nowych i starych motywów.

Stronę drugą otwiera "The Modell", który trwa skromne
3 minuty i 39 sekund i jest nie wymagającym wyjaśnienia
opowiadaniem o modelce z czasopisma. Jest wręcz unikatowym
to, że jest to jedna z niewielu piosenek Kraftwerk mająca
specyficzne odniesienia do kobiety. Zespół czuł, że robotyczna
postawa modelki na wybiegu koresponduje z imagem
grupy. Jest to jedyny utwór wyskakujący z futurystycznego
konceptu albumu i jest jedynym sygnałem, że Emil Schult
nadal był zaangażowany w prace zespołu, o czym świadczy
wyszczególnienie go jako współtwórcy tekstu.

"The Modell" jest pierwowzorem wysokiej jakości elektro-popu
i stał się niemal hymnem dla późniejszego gatunku New
Romantic. Z wybitnie brzmiącą melodią był oczywistym
wyborem na singiel. Będąc ich najbardziej przystępnym
songiem, stał się celem licznych coverów innych artystów.
Jedną z najlepszych pierwszych wersji była wersja
Snakefingera (Philip Lithman) długoletniego kolaboratora
Residents. Innymi wersjami były zawierająca ten motyw
nagrana przez japoński band Hikashu, rockowa wersja nagrana
przez Big Black na ich albumie Songs About Fucking i
francuskiej piosenkarki Robert, która nagrała niemiecką wersję.

"Neon Lights" jest najbardziej złożoną ścieżką na płycie,
budującą syntezatorową warstwę przywołującą spacer po
mieście skąpanym w neonowych światłach - tworzący
majestatyczną atmosferę kawałek. Na końcu znajduje się
tytułowa ścieżka, monotonnie anonsująca słowa "Man
Machine" śpiewana z wokoderowym arpeggio, wypełniając
płytę utworem o znanym już powtarzającym się, kończącym
płytę motywem.

Man Machine został zaprezentowany w Paryżu i Nowym Jorku,
francuska prezentacja, będąca konferencją prasową, odbyła
się na szczycie nowo wybudowanego Tour Montparnasse
- zaproszenie wywierało nacisk, że każdy nosi ubranie w
kolorze czerwonym. Przybyli goście ujrzeli nowo
zaprojektowane manekiny członków grupy ubrane w czerwone
koszule i czarne krawaty a z głośników usłyszeli odtwarzaną
płytę.

Idea wykreowania manekinów członków grupy miała
różne źródła. Manekiny w oczywisty sposób wyrażały
rozszerzenie nieożywionych póz, które grupa zaadoptowała
dla wcześniejszych zdjęć reklamowych. Ten pomysł
początkowo wziął się z rozwlekłej trasy koncertowej po
USA, kiedy to muzycy zaczeli odczuwać trudy tras
koncertowych, które zamieniały ich w manekiny, roboty.
Byli także zaintrygowani zbieżnością rosyjskiego słowa
"rabotnik", które oznaczało robotnika, pracownika.
Pierwszym pomysłem grupy była idea opracowania
pewnego rodzaju elektronicznego dance, baletu, który
wykonywali by sami dla przeniesienia swojej ideii. Ostatecznie
porzucono ten pomysł, prawdopodobnie jako zbyt
ekstrawertyczny, na korzyść bardziej surowych, efektywnych
manekinów wykonanych przez monachijskiego artystę,
który wykreował je w oparciu o manekiny wystawowe.

W czasie prezentacji Man Machine manekiny wykonały
większość pracy promocyjnej. Kraftwerk pozostał ukryty
dla prasy, oprócz końcowych pięciu minut, kiedy to pokazali
się ubrani na czarno i w czerwonych krawatach (w kolorach
przeciwnych do tych z okładki płyty). Niektórzy ludzie
podziwiali pokaz jako określenie minimalizmu ale inni
dziennikarze poczuli się zlekceważeni, ganiąc ich z takim
odczuciem "Niemcy, którzy nawet nie mówią - dobry wieczór".
Po zakończonym wieczornym pokazie okazało się, że było
wielu łowców pamiątek, tak że manekiny zostały niemal
nagie.

Krótko po paryskim lauch-party, Maxime Schmitt
zorganizował dla grupy występ we francuskiej telewizji.
To był jeden z kilku występów publicznych Kraftwerk, w
których nosili swoje uniformy płyty z Man Machine. Maxime
Schmitt wspomina:
"Byłem w hotelu George V z szefem wytwórni Capitol.
Byłem podekscytowany ponieważ to dzięki mojej pracy
udało się umieścić Kraftwerk we francuskiej telewizji, w
niedzielę ! Gdy oglądał on program, odskoczył mówiąc
"Kto to podpisał ?" Wyjaśniłem, że Rupert Perry (szef A&R)
wpisał ich a jego reakcja była "Dlaczego Rupert
podpisał coś takiego ? Muszę z nim pogadać !".

Ogólnie rzecz biorąc, było wiele wrogich reakcji w związku
z przyjętym przez grupę imagem w czerwonych, paramilitarnych
koszulach a okładka Man Machine była początkowo odrzucona
w USA, możliwe, że ze względu na komunistyczne skojarzenia.
Brak towarzyszącego płycie turne mogło być rezultatem
niekorzystnych reakcji jakie pojawiły się wokół zespołu.
"Spacelab" nigdy nie został włączony do programu live,
"Metropolis" zostało zagrane tylko raz albo dwa, podczas
gdy "Neon Lights" zostało zaprezentowane live dopiero
podczas trasy pod koniec 1981r. ale nie wcześniej. Zarówno
"The Modell" jak i "The Robots" są umieszczane w
repertuarze live do dnia dzisiejszego. Karl Bartos wskazuje,
że były także inne powody braku trasy koncertowej w
tamtym czasie:
"Nie chcieli występować z koncertami, zwłaszcza Florian.
Wstajesz o 7 albo 8 rano, jedziesz na lotnisko albo autobusem,
podróżujesz godzinami, przyjeżdżasz, idziesz do hotelu,
potem do sali koncertowej, koncert trwa półtorej godziny
a reszta jest full of shit". Oczywiście, że było mnóstwo ofert
od promotorów, chcących urządzić dla grupy koncerty, jak
potwierdza Maxime Schmitt:
"To było jedno z moich największych ubolewań, że nigdy nie
było trasy z konceptem czerwonych koszul i Man Machine.
Otrzymali fantastyczne oferty jak w sylwestrową noc w Le Palace
(najbardziej ekskluzywny klub w Paryżu w tamtym czasie), ale
nie chcieli. To był właśnie ten czas, kiedy było ogromne
zapotrzebowanie na obejrzenie grupy, trasa mogła wywołać
olbrzymią eksplozję zainteresowania. Szczególnie w Ameryce,
której wyjaśniono by czym jest Kraftwerk. Amerykanie
poprzewracaliby się widząc czterech facetów ubranych w
czerwone koszule. Później, jak przyjechali do Ameryki,
chcieli by doceniono stronę dance w ich muzyce, nie tą
estetyczną, nie tą europejską stronę z czterema facetami w czerwieni."

Pomimo braku trasy koncertowej Man Machine, reakcje
publiczności i muzycznych recenzentów na płytę były życzliwe.
W Wielkiej Brytanii płyta osiągnęła 9-tą pozycję na liście
albumów [najlepiej sprzedających się; Jac], sprzedając się
w ponad 100.000 egzemplarzach, podczas gdy we Francji
osiągnęła sprzedaż ponad 200.000. Schmitt zorganizował wielką
nielegalną [fly-posting; Jac] kampanię reklamową zbiegającą
się z wydaniem płyty, tak że w całym Paryżu charakterystyczne
twarze z okładki Man Machine wpatrywały się w przechodniów.
Grupa rozpieszczała także limitowanymi edycjami płyt
dostępnych w winylu o różnych kolorach. Płyta była dostępna
w Niemczech i Francji w limitowanej wersji tłoczonej w
czerwonym winylu, podczas gdy "Neon Lights" został
wydany na 7" i 12" błyszczących singlach razem z "Trans-Europe
Express" i "The Modell".

Man Machine była zwiastunem pełnej metamorfozy w
nowoczesną inkarnację, którą znamy dzisiaj. Ten longplay
bardziej niż inne reprezntował "Weltanschauung" (vision of
the world). Muzyka pozwalała im pokazać się jako inżynierom
dźwięku pracującym w doskonałej symbiozie z ich maszynami
dla masowej rozrywki. W końcu muzyczna prasa zaczęła
uznawać wpływ Kraftwerk i w 1978r., później niż tego
oczekiwano, grupa pojawiła się na frontowej okładce
New Musical Magazine [NME; Jac]. Kraftwerk zawsze
utrzymywał niemal brak jakichkolwiek relacji z prasą,
pomimo korzystnych recenzji. W typowej dla siebie
powściągliwości Kraftwerk zaniechał zaaranżowania oryginalnej
fotografii na okładkę a wykorzystał zaledwie jej reprodukcję
na papierze, który zaledwie nadawał się na wewnętrzną
stronę okładki. To może częściowo tłumaczyć dlaczego
została ona jedną z kilku frontowych okładek za którą dostało
się grupie od angielskiej prasy muzycznej.

Bardzo szybko okazało się, że Man Machine wywołał
olbrzymi wpływ na te grupy, które teraz zaczęły powtórnie
rozważać wkład syntezatorów w tworzenie muzyki pop
i dance. Nie jest zaskoczeniem, że te nowe grupy
upatrywały w Kraftwerk rolę modelów. Tak zwany
"syntezatorowy boom" został wyzwolony przez postępy w
technologii instrumentów, szczególnie przez produkcję
tanich, przenośnych klawiatur i maszyn perkusyjnych.
To oznaczało, że wykonawcy z ograniczonym budżetem mogli
teraz mieć dostęp do tych samych brzmień i technologii
co Kraftwerk.

A więc w silnym kontraście do ogromnego, zorientowanego
na gitary punkowego ruchu, zaczęła się wynurzać cała
generacja, zorientowanych na elektroniczne klawiatury, zespołów,
w szczególności z Wielkiej Brytanii. Ultravox, The Human
League, Orchestral Manouvres In The Dark, Simple Minds,
Soft Cell, Depeche Mode wszystkich ich łączył ruch, który
pracował pod wystrojoną etykietą "New Romantics".
Podczas gdy punkowe bandy poszukując inspiracji spoglądały
na bazujące na gitarach zespoły amerykańskie, takie jak
The Stooges, zespoły z gatunku New Romantic miały bardziej
europejskie perspektywy i ze swoimi nastroszonymi
grzywkami, makijażem, androgenicznym wyglądem,
brzęczącymi syntezatorami w oczywisty sposób uległy wpływom
Dawida Bowie, Roxy Music a głównie Kraftwerk.

Tak więc, wczesny Depeche Mode przyjął sceniczny
wygląd Kraftwerk, czterech operatorów syntezatorów
stojących w lini. Gary Numan przywdział czarną koszulę
i krawat i wyprodukował jeden z największych hitów 1979r.
"Are Friends Electric". Podobnie The Human League
wyszedł z pomysłem wysłania magnetofonu i projektora
slajdów jako support dla trasy Talking Heads w Wielkiej
Brytanii, podczas gdy grupa przebywała w domu. To była
idea niemal napewno podkradziona kraftwerk (albo przynajmniej
będąca pod wpływem magnetofonowego supportu jaki
wcześniej stworzyli [Kraftwerk; Jac] Dawidowi Bowie).
Promotor turnee nie był zachwycony tym pomysłem i wyrzucił
The Human League z trasy.

Nastąpił wysyp hitów grup New Romantic, które często nie
kryły wpływów Niemieckich mentorów. Przypadkiem albo
celowo OMD nazwała nawet swój pierwszy album Organisation.
Nagrali także Neon Lights na ich płycie Sugar Tax z 1991r.
Ten raczej kiepski cover tylko podkreślił jak mało mocy
i inspiracji miały brytyjskie zespoły "syntezatorowego boomu"
[moim skromnym zdaniem zespoły te miały ogromny
potencjał ale z powodu silnej konkurencji, solowych karier,
różnic zdań w grupach, nieuchronnych zmian w muzyce,
wielu z nich zakończyło kariery - jac]. Nie tak dawno temu
wcześniej, wiele z tych zespołów porzuciło muzykę
syntezatorową i wróciła do bardziej konwencjonalnych
instrumentów. W 2001r. Simple Minds, nie chcąc powtórzyć
przykładu OMD, zaoferowała kolejną, słabą przerobioną
wersję Neon Lights wydaną na płycie z innymi coverami,
pod tym samym tytułem.

Gdy Kraftwerk osiągnął szczyt wpływu jaki wywarł na muzykę
w l. 70-ch, wszedł w pierwszy okres niezmiennej ciszy.
Po tym jak w 1978r. wydał Man Machine, nic nie było słychać o
zespole aż do 1981r. Możliwe, że świadomi skoku w technologii,
który oznaczał wzmożenie konkurencji, która pod pewnymi
względami im dorównała, wycofali się do studia Kling-Klang by
wymyślić sposób aby być o krok dalej. To nie powstrzymało
zespołu aby być w przyjacielskich stosunkach z Andy McCluskey
z OMD czy udać się na show The Human League. Pomimo
to Karl Bartos pamięta, że to był okres kiedy grupa była
usatysfakcjonowana z powodu zwracanej na nią uwagi
ale mniej schlebiała naśladowcom:
"Mieliśmy mnóstwo różnych reakcji w tym samym czasie. Dobrze
jest mieć konkurencję, nawet gdy masz sklep na ulicy. To czyni
ciebie mocniejszym, bo musisz rozglądać się wokół i słuchać
co oni robią, jakie jest ich podejście do tego co robią.
Ale wtedy nie było naprawdę nikogo kto nawiązałby
z nami rywalizację. Zawsze była ta głupia angielska scena
pop z głupimi tekstami."

Tak więc rozziew, jakim był w większej części, okres
New Romantic minął bez jakiegokolwiek wkładu w nowym
kierunku ze strony Kraftwerk, oprócz tego że byli na
talerzach gramofonów w londyńskich klubach Steve
Stranga i Rusty Egana, których nagrania były bazą dla
ruchu New Romantic. Zdołając uprzednio pozbyć się
etykietki krautrock, Kraftwerk nie zamierzał nagle wejść
w alians z żadnym nowym muzycznym kierunkiem, czy
trendem. Ich odrzucenie poparcia dla nadejścia
syntezatorowego popu było zadziwiająco mądre. Teraz
szeroko dostępna i na którą można było sobie pozwolić
rzecz [syntezator - Jac], syntezatorowe fortuny zaczęły się
chwiać niemal tak histerycznie jak ścinane włosy tych, którzy
próbowali na nich grać. Kraftwerk, jak zawsze, pozostał wysoce
niekomunikatywny, nieuchwytny i ukryty wewnątrz swojej fortecy,
studiu Kling Klang, jakby czekając na zakończenie sztormu.

Ostatnio edytowany przez cykoelektryko (2008-01-28 05:38:01)

cykoelektryko · 2008-01-05 18:18:52

CRUL :
i co tak na niego jedziecie co? koleś napisał artykuł, i dobrze! postanowił go tu wrzucić, bo może myślał, że to dobry temat do kontynuacji, ale tu się tak nie da, bo lepiej pogadać o dupie maryny prawda? a wasze odzywki są po prostu...

przepraszam kto na nim jezdzi bo nie zauwazylem?

Admin · 2008-01-05 18:18:52 Re: [info] Artykuły i Wywiady

#26 2006-04-15 19:18:14 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#27 2006-09-23 11:04:50 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#28 2006-11-22 14:02:12 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

majz :

#29 2006-12-19 12:20:55 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#30 2007-02-13 00:04:17 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#31 2007-02-13 00:15:49 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#32 2007-02-13 00:18:38 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

cykoelektryko :

#33 2007-02-13 10:33:14 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

Marc_X :

#34 2007-02-13 13:12:58 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#35 2007-03-29 19:58:05 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#36 2008-01-05 16:50:07 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#37 2008-01-05 17:50:50 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#38 2008-01-05 17:55:30 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

adrian.sosnowski :

#39 2008-01-05 17:56:15 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

adrian.sosnowski :

#40 2008-01-05 17:57:05 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

adrian.sosnowski :

#41 2008-01-05 17:58:42 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#42 2008-01-05 18:02:06 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#43 2008-01-05 18:02:15 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#44 2008-01-05 18:02:19 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#45 2008-01-05 18:06:17 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

n3rv :

#46 2008-01-05 18:12:51 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#47 2008-01-05 18:14:52 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#48 2008-01-05 18:16:25 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#49 2008-01-05 18:16:59 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

#50 2008-01-05 18:18:52 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

CRUL :

2008-01-05 18:18:52 Re: [info] Artykuły i Wywiady

Re: [info] Artykuły i Wywiady

Stopka forum